- Thou hast no need of rosy wine: take leave of (its) rosiness, thou (thyself) art (its) rosiness.
- هیچ محتاج می گلگون نه‌ای ** ترک کن گلگونه تو گلگونه‌ای
- O thou whose Venus-like countenance is (bright as) the morning sun, O thou of whose colour (all) rosinesses are beggars,
- ای رخ چون زهره‌ات شمس الضحی ** ای گدای رنگ تو گلگونه‌ها
- The wine that is bubbling invisibly in the jar bubbles thus from longing for thy face. 3570
- باده کاندر خنب می‌جوشد نهان ** ز اشتیاق روی تو جوشد چنان
- O thou who art the whole sea, what wilt thou do with dew? And O thou who art the whole of existence, why art thou seeking non-existence?
- ای همه دریا چه خواهی کرد نم ** وی همه هستی چه می‌جویی عدم
- O resplendent Moon, what wilt thou do with the dust, O thou beside whose face the moon is pallid?
- ای مه تابان چه خواهی کرد گرد ** ای که مه در پیش رویت روی‌زرد
- Thou art lovely and beautiful and the mine (source) of every loveliness: why indeed shouldst thou lay thyself under obligations to wine?
- تاج کرمناست بر فرق سرت ** طوق اعطیناک آویز برت
- The tiara of We have honoured (the sons of Adam) is on the crown of thy head; the collar of We have given thee hangs on thy breast.
- تو خوش و خوبی و کان هر خوشی ** تو چرا خود منت باده کشی
- Man is the substance, and the celestial sphere is his accident; all things are (like) a branch or the step of a ladder: he is the object. 3575
- جوهرست انسان و چرخ او را عرض ** جمله فرع و پایه‌اند و او غرض
- O thou to whom reason and foresight and intelligence are slaves, how art thou selling thyself so cheaply?
- ای غلامت عقل و تدبیرات و هوش ** چون چنینی خویش را ارزان فروش
- Service to thee is imposed on all existence as a duty: how should a substance beg for help from an accident?
- خدمتت بر جمله هستی مفترض ** جوهری چون نجده خواهد از عرض