He said, “O peacock, how art thou tearing out such fine feathers remorselessly from the root?
گفت طاوسا چنین پر سنی ** بی‌دریغ از بیخ چون برمی‌کنی
How indeed is thy heart consenting that thou shouldst tear off these gorgeous robes and let them fall in the mud?
خود دلت چون می‌دهد تا این حلل ** بر کنی اندازیش اندر وحل
Those who commit the Qur’án to memory place every feather of thine, on account of its being prized and acceptable, within the folding of the (Holy) Book.
هر پرت را از عزیزی و پسند ** حافظان در طی مصحف می‌نهند
For the sake of stirring the healthful air thy feathers are used as fans.540
بهر تحریک هوای سودمند ** از پر تو بادبیزن می‌کنند
What ingratitude and what recklessness is this! Dost not thou know who is their decorator?
این چه ناشکری و چه بی‌باکیست ** تو نمی‌دانی که نقاشش کیست
Or dost thou know (that) and art thou showing disdain and purposely tearing out (such) a (fine) broidery?
یا همی‌دانی و نازی می‌کنی ** قاصدا قلع طرازی می‌کنی
Oh, there is many a disdain that becomes a sin and causes the servant to fall from favour with the King (God).
ای بسا نازا که گردد آن گناه ** افکند مر بنده را از چشم شاه
To show disdain is sweeter than sugar; but chew it not, for it hath a hundred perils.
ناز کردن خوشتر آید از شکر ** لیک کم خایش که دارد صد خطر
The place of safety is the way of want (lowliness): abandon disdain and make up with (be satisfied with) that way.545
ایمن آبادست آن راه نیاز ** ترک نازش گیر و با آن ره بساز
Oh, many a disdainfulness flapped its wings and plumes, (but) in the end it became a bane to that (arrogant) person.
ای بسا نازآوری زد پر و بال ** آخر الامر آن بر آن کس شد وبال