- Recollection (of God) brings thought into movement: make recollection to be the sun for this congealed (thought).
- ذکر آرد فکر را در اهتزاز ** ذکر را خورشید این افسرده ساز
- (God's) pulling is, indeed, the original source; but, O fellow-servant, exert yourself, do not be dependent on that pulling;
- اصل خود جذبه است لیک ای خواجه‌تاش ** کار کن موقوف آن جذبه مباش
- For to renounce exertion is like an act of disdain: how should disdain be seemly for a devoted lover (of God)?
- زانک ترک کار چون نازی بود ** ناز کی در خورد جانبازی بود
- O youth, think neither of acceptance nor refusal: regard always the (Divine) command and prohibition.
- نه قبول اندیش نه رد ای غلام ** امر را و نهی را می‌بین مدام
- (Then) suddenly the bird, namely, the (Divine) attraction, will fly from its nest (towards you): put out the candle as soon as you see the dawn. 1480
- مرغ جذبه ناگهان پرد ز عش ** چون بدیدی صبح شمع آنگه بکش
- When the eyes have become piercing, ’tis its (the dawn's) light (that illumines them): in the very husk it (the illumined eye) beholds the kernels.
- چشمها چون شد گذاره نور اوست ** مغزها می‌بیند او در عین پوست
- In the mote it beholds the everlasting Sun, in the drop (of water) it beholds the entire Sea.
- بیند اندر ذره خورشید بقا ** بیند اندر قطره کل بحر را
- Returning once more to the Story of the Súfí and the Cadi.
- بار دیگر رجوع کردن به قصه‌ی صوفی و قاضی
- The Súfí said (to himself), “It does not behove me blindly to lose my head by taking retaliation for a single slap on the nape.
- گفت صوفی در قصاص یک قفا ** سر نشاید باد دادن از عمی
- My putting on the (Súfí’s) mantle of resignation has made it easy for me to suffer blows.”
- خرقه‌ی تسلیم اندر گردنم ** بر من آسان کرد سیلی خوردنم
- The Súfí observed that his adversary was exceedingly frail: he said (to himself), “If I give him a hostile blow with my fist, 1485
- دید صوفی خصم خود را سخت زار ** گفت اگر مشتش زنم من خصم‌وار