For one familiar (as I am) with thy manhood, where is a Rustam that I might tell (him) a single barley-corn (thereof) out of (thy) hundred stacks?
محرم مردیت را کو رستمی ** تا ز صد خرمن یکی جو گفتمی
When I wish to sigh forth thy secret, like ‘Alí I put my head down into a well.
چون بخواهم کز سرت آهی کنم ** چون علی سر را فرو چاهی کنم
Since his brethren have vindictive hearts, the bottom of the well is (the) best (place) for my Joseph.2015
چونک اخوان را دل کینه‌ورست ** یوسفم را قعر چه اولیترست
I have become intoxicated, I will set about making a row: what of the well? I will pitch my tent in the open plain.
مست گشتم خویش بر غوغا زنم ** چه چه باشد خیمه بر صحرا زنم
Put the fiery wine in my hand, and then behold the pomp and glory that is enjoyed by the drunken!
بر کف من نه شراب آتشین ** وانگه آن کر و فر مستانه بین
Bid the fakir wait (though he is still) without the treasure, for at this moment we are drowned in the syrup (of union).
منتظر گو باش بی گنج آن فقیر ** زآنک ما غرقیم این دم در عصیر
Now, O fakir, seek refuge with God: do not seek help from me who am drowned;
از خدا خواه ای فقیر این دم پناه ** از من غرقه شده یاری مخواه
For I have no concern with lending support (to you): I have no recollection of myself and my own beard.2020
که مرا پروای آن اسناد نیست ** از خود و از ریش خویشم یاد نیست
How should there be room for wind of the moustache (self-assertion) and water of the face (personal reputation) in the wine in which there is no room for a single hair (of self-existence)?
باد سبلت کی بگنجد و آب رو ** در شرابی که نگنجد تار مو
Hand (him) a heavy (large) goblet, O cup-bearer: deliver the Khwája from his beard and moustache.
در ده ای ساقی یکی رطلی گران ** خواجه را از ریش و سبلت وا رهان