I have even deemed that what I saw was not seen (by me), and (like a beggar) I have again held up the basket of invocation.
دیده را نادیده خود انگاشتم ** باز زنبیل دعا برداشتم
Like alif, I possess nothing, O Gracious One, except a heart more constricted with anguish than the eye of mim.
چون الف چیزی ندارم ای کریم ** جز دلی دلتنگ‌تر از چشم میم
This alif and this mím are the mother (umm) of our existence: the mím of umm is narrow (distressful), and the alif is (begging for deliverance) from it (like) a sturdy beggar.2330
این الف وین میم ام بود ماست ** میم ام تنگست الف زو نر گداست
(The state denoted by) ‘alif possesses nothing’ is forgetfulness (unconsciousness); the distressful mím is (denotes) the time of rationality (consciousness).
آن الف چیزی ندارد غافلیست ** میم دلتنگ آن زمان عاقلیست
During the time of unconsciousness I am nothing at all; during the time of consciousness I am in torment.
در زمان بیهشی خود هیچ من ** در زمان هوش اندر پیچ من
Do not lay another nothing upon a nothing like this; do not put the name of ‘(worldly) fortune’ upon a torment like this.
هیچ دیگر بر چنین هیچی منه ** نام دولت بر چنین پیچی منه
Truly (the state of) ‘I possess nothing’ suits me better, since these hundred troubles arise from imagining that I possess (something).
خود ندارم هیچ به سازد مرا ** که ز وهم دارم است این صد عنا
Just in (the state where) I possess nothing do Thou act in sovereign fashion towards me. I have suffered pain: do Thou increase my pleasure.2335
در ندارم هم تو داراییم کن ** رنج دیدم راحت‌افزاییم کن
I will just stand naked in (a flood of) tears at Thy gate, since I have no sight.
هم در آب دیده عریان بیستم ** بر در تو چونک دیده نیستم
Do Thou bestow on the tears of Thy sightless slave a verdure and vegetation from this (bountiful) pasture;
آب دیده‌ی بنده‌ی بی‌دیده را ** سبزه‌ای بخش و نباتی زین چرا