- When bread produces looseness (acts as a laxative), why call it bread, O kindly man? Call it scammony.
- نان چو اطلاق آورد ای مهربان ** نان چرا می‌گوییش محموده خوان
- When the dust on the road illumines the eye and the spirit, regard its dust as collyrium and know that it is collyrium. 3210
- خاک ره چون چشم روشن کرد و جان ** خاک او را سرمه بین و سرمه دان
- When the sunrise shines forth from the face of this earth, why should I lift up my face to (the star) ‘Ayyúq?
- چون ز روی این زمین تابد شروق ** من چرا بالا کنم رو در عیوق
- He (the Khwája) is naughted: do not call him existent, O bold-eyed (impudent) man! How should the sod remain dry in a River like this?
- شد فنا هستش مخوان ای چشم‌شوخ ** در چنین جو خشک کی ماند کلوخ
- How should the new-moon shine in the presence of this Sun? What is the strength of a decrepit old woman (zál) against such a Rustam?
- پیش این خورشید کی تابد هلال ** با چنان رستم چه باشد زور زال
- The (only real) Agent is seeking and prevailing (over all), to the end that He may utterly destroy (all unreal) existences.
- طالبست و غالبست آن کردگار ** تا ز هستی‌ها بر آرد او دمار
- Do not say ‘two,’ do not know ‘two,’ and do not call ‘two’: deem the slave to be effaced in his master. 3215
- دو مگو و دو مدان و دو مخوان ** بنده را در خواجه‌ی خود محو دان
- The Khwája likewise is naughted and dead and checkmated and buried in the Khwája's Creator.
- خواجه هم در نور خواجه‌آفرین ** فانیست و مرده و مات و دفین
- When you regard this Khwája as separate from God, you lose both the text and the preface.
- چون جدا بینی ز حق این خواجه را ** گم کنی هم متن و هم دیباجه را
- Hark, let your (inward) eye and your heart pass beyond (transcend) the (bodily) clay! This is One Qibla (object of worship): do not see two qiblas.
- چشم و دل را هین گذاره کن ز طین ** این یکی قبله‌ست دو قبله مبین