O tongue that wert a mentor to all (others), now ’tis thy turn: why art thou silent?
ای زبان که جمله را ناصح بدی ** نوبت تو گشت از چه تن زدی
O reason, where is thy eloquent and persuasive counsel? Now ’tis thy turn: what has become of thy (former) admonitions?
ای خرد کو پند شکرخای تو ** دور تست این دم چه شد هیهای تو
O thou who hast removed a hundred anxieties from (other) hearts, now ’tis thy turn: wag thy beard!3905
ای ز دلها برده صد تشویش را ** نوبت تو شد بجنبان ریش را
If now, in thy vile poltroonery, thou hast (only) stolen a beard (art devoid of real manhood), formerly thou must have been laughing at thy beard (making a mock display of manly virtue).
از غری ریش ار کنون دزدیده‌ای ** پیش ازین بر ریش خود خندیده‌ای
When thou exhortest others, (thy cry is), “Come on! come on!” In thine own anguish (thou criest), “Alas, alas!” like women.
وقت پند دیگرانی های های ** در غم خود چون زنانی وای وای
Since thou wert a cure for others' pain, (how is it that) thou art silent when pain has become thy guest?
چون به درد دیگران درمان بدی ** درد مهمان تو آمد تن زدی
’Twas thy fashion to shout at the soldiers (to encourage them): (now) shout (at thyself): why is thy voice choked?
بانگ بر لشکر زدن بد ساز تو ** بانگ بر زن چه گرفت آواز تو
For fifty years thou hast woven on (the loom of) thy intelligence: (now) put on an undervest of the fabric which thou thyself hast woven.3910
آنچ پنجه سال بافیدی به هوش ** زان نسیج خود بغلتانی بپوش
The ears of thy friends were delighted by thy song: (now) put forth thy hand and pull thine own ear.
از نوایت گوش یاران بود خوش ** دست بیرون آر و گوش خود بکش
(Formerly) thou wert always a head (leader): do not make thyself a tail, do not lose thy feet and hands and beard and moustache.
سر بدی پیوسته خود را دم مکن ** پا و دست و ریش و سبلت گم مکن