’Tis the day of (their) kingship and pride and sovereignty, if thou hast (even) an atom of knowledge of them.800
روز ملکست و گش و شاهنشهی ** گر تو یک ذره ازیشان آگهی
And if thou hast not (this) knowledge, go, weep for thyself, for thou art disbelieving in the removal (from this world to the next) and in the assembly at the Last Judgement.
ور نه‌ای آگه برو بر خود گری ** زانک در انکار نقل و حشری
Mourn for thy corrupt heart and religion, for it (thy heart) sees naught but this old earth.
بر دل و دین خرابت نوحه کن ** که نمی‌بیند جز این خاک کهن
Or if it is seeing (the spiritual world), why is it not brave and supporting (others) and self-sacrificing and fully contented?
ور همی‌بیند چرا نبود دلیر ** پشتدار و جانسپار و چشم‌سیر
In thy countenance where is the happiness (which is the effect) of the wine of (true) religion? If thou hast beheld the Ocean (of Bounty), where is the bounteous hand?
در رخت کو از می دین فرخی ** گر بدیدی بحر کو کف سخی
He that has beheld the River does not grudge water (to the thirsty), especially he that has beheld that Sea and (those) Clouds.”805
آنک جو دید آب را نکند دریغ ** خاصه آن کو دید آن دریا و میغ
Comparison of the covetous man, who does not see the all-providingness of God and the (infinite) stores of His mercy, to an ant struggling with a single grain of wheat on a great threshing-floor and showing violent agitation and trembling and dragging it hurriedly along, unconscious of the amplitude of the threshing-floor.
تمثیل مرد حریص نابیننده رزاقی حق را و خزاین و رحمت او را به موری کی در خرمنگاه بزرگ با دانه‌ی گندم می‌کوشد و می‌جوشد و می‌لرزد و به تعجیل می‌کشد و سعت آن خرمن را نمی‌بیند
The ant trembles for a grain (of wheat) because it is blind to the goodly threshing-floors.
مور بر دانه بدان لرزان شود ** که ز خرمنهای خوش اعمی بود
It drags a grain along greedily and fearfully, for it does not see such a noble stack of winnowed wheat (as is there).
می‌کشد آن دانه را با حرص و بیم ** که نمی‌بیند چنان چاش کریم
The Owner of the threshing-floor is saying (to the ant), “Hey, thou who in thy blindness deemest nothing something,
صاحب خرمن همی‌گوید که هی ** ای ز کوری پیش تو معدوم شی
Hast thou regarded that (alone) as belonging to My threshing-floors, so that thou art devoted with (all) thy soul to that (single) grain?”
تو ز خرمنهای ما آن دیده‌ای ** که در آن دانه به جان پیچیده‌ای