Şeker kamışını dövün, iş ancak bundan ibaret Canlar feda edin, işte sevgili!2530
نیشکر کوبید کار اینست و بس ** جان بر افشانید یار اینست و بس
یک ترش در شهر ما اکنون نماند ** چونکه شیرین خسروان را بر نشاند
Ya hey! Şarap üstüne şarap, meze üstüne meze. Artık minareye çık da sala ver!
نقل بر نقلست و می بر می هلا ** بر مناره رو بزن بانگ صلا
Dokuz yıllık sirke tatlılaşıyor. Taş ve mermer, lâ'al ve altın haline geliyor.
سرکه‌ی نه ساله شیرین می‌شود ** سنگ و مرمر لعل و زرین می‌شود
Güneş, gökyüzünde elceğizlerini çırpmada. Zerreler, âşıklar gibi birbirleriyle oynaşmada.
آفتاب اندر فلک دستک‌زنان ** ذره‌ها چون عاشقان بازی‌کنان
Kaynaklar, yeşilliklerden, çayırlık, çimenliklerden mahmurlaştı. Gül, dallar üstünde çiçekler açıyor.2535
چشمها مخمور شد از سبزه‌زار ** گل شکوفه می‌کند بر شاخسار
Devlet gözü, tam bir büyü yapmada; ruh Mansur oldu, Enel Hak diye bağırmada.
چشم دولت سحر مطلق می‌کند ** روح شد منصور انا الحق می‌زند
Tilki bir eşeği baştan çıkarırsa ko çıkarsın. Sen eşek olma da gani yeme.
گر خری را می‌برد روبه ز سر ** گو ببر تو خر مباش و غم مخور
Birisi, korkusundan kendisini bir eve attı. Benzi safran gibi sararmış, dudakları gömgök olmuş, elleri söğüt yaprağı gibi tirtii- titriyordu. Ev sahibi hayrola, ne oldu? dedi. Adam, dışarıda eşekleri tutup yük yüklüyorlar diye cevap verdi. Ev sahibi : Peki a mübarek dedi, etekleri tutuyorlar Sen eşek değilsin ya, ne korkuyorsun? Adam dedi ki: öyle bir kızışmışlar, işe öyle bir sarılmışlar ki fark etmelerine imkân yok, korktum, ya beni de eşek diye tutarlarsa!
حکایت آن شخص کی از ترس خویشتن را در خانه‌ای انداخت رخها زرد چون زعفران لبها کبود چون نیل دست لرزان چون برگ درخت خداوند خانه پرسید کی خیرست چه واقعه است گفت بیرون خر می‌گیرند به سخره گفت مبارک خر می‌گیرند تو خر نیستی چه می‌ترسی گفت خر به جد می‌گیرند تمییز برخاسته است امروز ترسم کی مرا خر گیرند
Birisi kaçıp bir eve sığındı. Korkudan benzi uçmuş, sapsarı kesilmiş, dudakları gövermişti.
آن یکی در خانه‌ای در می‌گریخت ** زرد رو و لب کبود و رنگ ریخت
Ev sahibi, peki dedi, A amcasının canı, eşekleri titremede.
صاحب خانه بگفتش خیر هست ** که همی لرزد ترا چون پیر دست