- Efendisi, neden Ahmed’i anmaktasın diyordu... Sen, kötü bir kulsun, benim dinimi inkâr ediyorsun.
- که چرا تو یاد احمد می‌کنی ** بنده‌ی بد منکر دین منی
- Efendisi onu güneş altında dövmekte, o da “Ahad” diye övünmekteydi. 890
- می‌زد اندر آفتابش او به خار ** او احد می‌گفت بهر افتخار
- Derken Sıddıyk, o taraftan geçti, onun “Ahad” demesini duydu.
- تا که صدیق آن طرف بر می‌گذشت ** آن احد گفتن به گوش او برفت
- Gözü doldu, gönlü incindi, o “Ahad” sözünden bir âşina kokusu aldı.
- چشم او پر آب شد دل پر عنا ** زان احد می‌یافت بوی آشنا
- Sonra onu tenhaca görüp nasihat verdi, dedi ki: İnanışını kâfirlerden gizli tut.
- بعد از آن خلوت بدیدش پند داد ** کز جهودان خفیه می‌دار اعتقاد
- Allah, gizli şeyleri bilir, maksadını gizle. Bilâl, tövbe ettim dedi.
- عالم السرست پنهان دار کام ** گفت کردم توبه پیشت ای همام
- Ertesi gün Sıddıyk, erkenden bir iş için oradan geçiyordu. 895
- روز دیگر از پگه صدیق تفت ** آن طرف از بهر کاری می‌برفت
- Yine “Ahad” sözüyle dayak sesini duydu. Gönlü ateşlendi.
- باز احد بشنید و ضرب زخم خار ** برفروزید از دلش سوز و شرار
- Yine nasihat etti, o da tövbe etti ama aşk gelince tövbesini bozuverdi.
- باز پندش داد باز او توبه کرد ** عشق آمد توبه‌ی او را بخورد
- Böyle bir hayli tövbe etti, nihayet tövbeden bezdi.
- توبه کردن زین نمط بسیار شد ** عاقبت از توبه او بیزار شد