إن فی موتی حیاتی یا فتی ** کم أفارق موطنی حتی متی‌‌

إن فی موتی حیاتی یا فتی ** کم أفارق موطنی حتی متی‌‌ 3935

Verily, in my death is my life, O youth—how long shall I be parted from my home? Until when?

فرقتی لو لم تکن فی ذا السکون ** لم یقل إنا إليه راجعون‌‌

If there were not in my staying (in this world) my separation (from God), He would not have said, ‘Verily, we are returning to Him.’”

راجع آن باشد که باز آید به شهر ** سوی وحدت آید از تفریق دهر

The returning one is he that comes back to his (native) city, and (fleeing) from the separation (plurality) of Time approaches the Unity.

افتادن رکابدار هر باری پیش علی کرم الله وجهه که ای امیر المؤمنین از بهر خدا مرا بکش و از این قضا برهان‌‌

How the stirrup-holder of ‘Alí, may God honour his person, came (to him), saying, “For God's sake, kill me and deliver me from this doom.”

باز آمد کای علی زودم بکش ** تا نبینم آن دم و وقت ترش‌‌

“He came back, saying, ‘O‘ Alí, kill me quickly, that I may not see that bitter moment and hour.

من حلالت می‌‌کنم خونم بریز ** تا نبیند چشم من آن رستخیز

Shed my blood, I make it lawful to thee, so that my eye may not behold that resurrection’.

گفتم ار هر ذره‌‌ای خونی شود ** خنجر اندر کف به قصد تو رود 3940

I said, ‘If every atom should become a murderer and, dagger in hand, go to attack thee,

یک سر مو از تو نتواند برید ** چون قلم بر تو چنان خطی کشید

None (of them) could cut from thee the tip of a single hair, since the Pen has written against thee such a line (of doom).

لیک بی‌‌غم شو شفیع تو منم ** خواجه‌‌ی روحم نه مملوک تنم‌‌

But do not grieve: I am intercessor for thee: I am the spirit's master, I am not the body's slave.

پیش من این تن ندارد قیمتی ** بی‌‌تن خویشم فتی ابن الفتی‌‌

This body hath no value in my sight: without my body I am the noble (in spirit), the son of the noble.

خنجر و شمشیر شد ریحان من ** مرگ من شد بزم و نرگسدان من‌‌

Dagger and sword have become my sweet basil: my death has become my banquet and narcissus-pot.’”