عقل را من آزمودم هم بسی ** زین سپس جویم جنون را مغرسی‏

به حیلت در سخن آوردن سائل آن بزرگ را که خود را دیوانه ساخته بود

آن یکی می‏گفت خواهم عاقلی ** مشورت آرم بدو در مشکلی‏

آن یکی گفتش که اندر شهر ما ** نیست عاقل جز که آن مجنون‏نما

بر نیی گشته سواره نک فلان ** می‏دواند در میان کودکان‏ 2340

صاحب رای است و آتش پاره‏ای ** آسمان قدر است و اختر باره‏ای‏

فر او کروبیان را جان شده ست ** او در این دیوانگی پنهان شده ست‏

لیک هر دیوانه را جان نشمری ** سر منه گوساله را چون سامری‏

چون ولیی آشکارا با تو گفت ** صد هزاران غیب و اسرار نهفت‏

مر ترا آن فهم و آن دانش نبود ** واندانستی تو سرگین را ز عود 2345

از جنون خود را ولی چون پرده ساخت ** مر و را ای کور کی خواهی شناخت‏