مانه زان پیلان گولیم ای گروه ** که اضطراب ماه آردمان شکوه

انبیا گفتند آوه پند جان ** سخت‌تر کرد ای سفیهان بندتان

جواب گفتن انبیا طعن ایشان را و مثل زدن ایشان را

ای دریغا که دوا در رنجتان ** گشت زهر قهر جان آهنجتان

ظلمت افزود این چراغ آن چشم را ** چون خدا بگماشت پرده‌ی خشم را 2755

چه رئیسی جست خواهیم از شما ** که ریاستمان فزونست از سما

چه شرف یابد ز کشتی بحر در ** خاصه کشتیی ز سرگین گشته پر

ای دریغ آن دیده‌ی کور و کبود ** آفتابی اندرو ذره نمود

ز آدمی که بود بی مثل و ندید ** دیده ابلیس جز طینی ندید

چشم دیوانه بهارش دی نمود ** زان طرف جنبید کو را خانه بود 2760

ای بسا دولت که آید گاه گاه ** پیش بی‌دولت بگردد او ز راه