پس عقاب آن موزه را آورد باز ** گفت هین بستان و رو سوی نماز

Then the eagle brought back the boot and said, “Come, take it and go to prayers.

از ضرورت کردم این گستاخیی ** من ز ادب دارم شکسته‌شاخیی 3245

I did this presumptuous act from necessity: I am abashed by (my feeling of) reverence (for thee).

وای کو گستاخ پایی می‌نهد ** بی ضرورت کش هوا فتوی دهد

Woe to him that steps (behaves) presumptuously without necessity (and only) because vain desire authorises him!”

پس رسولش شکر کرد و گفت ما ** این جفا دیدیم و بود این خود وفا

Then the Prophet thanked her (the eagle) and said, “I deemed this (act of thine) rudeness, but it really was kindness.

موزه بربودی و من درهم شدم ** تو غمم بردی و من در غم شدم

Thou didst carry off the boot, and I was perturbed: thou took’st away my grief, and I was aggrieved.

گرچه هر غیبی خدا ما را نمود ** دل در آن لحظه به خود مشغول بود

Although God hath shown to me every unseen thing, at that moment my heart was occupied with myself.”

گفت دور از تو که غفلت در تو رست ** دیدنم آن غیب را هم عکس تست 3250

She (the eagle) said, “Far be it from thee that forgetfulness grew up in thee: my seeing that invisible thing is (from) thy reflexion.

مار در موزه ببینم بر هوا ** نیست از من عکس تست ای مصطفی

(If) I, in the air, see the serpent in the boot, ’tis not of myself, ’tis thy reflexion, O Mustafá.”

عکس نورانی همه روشن بود ** عکس ظلمانی همه گلخن بود

The reflexion of the man of light is wholly resplendent; the reflexion of the man of darkness is wholly (like) a bath-stove (ash-heap).

عکس عبدالله همه نوری بود ** عکس بیگانه همه کوری بود

The reflexion of the servant of God is wholly luminous; the reflexion of the stranger (to God) is wholly blindness.