تو منی من خویشتن را امتحان ** می‌کنم هر روز در سود و زیان
Thou art I: every day I am making trial of myself in profit and loss (good and evil).
انبیا را امتحان کرده عدات ** تا شده ظاهر ازیشان معجزات310
The prophets were put to the trial by their enemies, with the result that miracles were displayed by them.
امتحان چشم خود کردم به نور ** ای که چشم بد ز چشمان تو دور
I made trial of my own eye with light, O thou from whose eyes may the evil eye be far!
این جهان هم‌چون خرابست و تو گنج ** گر تفحص کردم از گنجت مرنج
This world is as the ruin, and thou the treasure (buried there): if I have made investigation concerning thy treasure, be not aggrieved.
زان چنین بی‌خردگی کردم گزاف ** تا زنم با دشمنان هر بار لاف
I recklessly committed such an indiscretion, that I may always boast (of thy virtue) to (thy) enemies;
تا زبانم چون ترا نامی نهد ** چشم ازین دیده گواهیها دهد
So that, when my tongue bestows a name on thee, my eye may give testimonies of this which I have seen.
گر شدم در راه حرمت راه‌زن ** آمدم ای مه به شمشیر و کفن315
If I have sought to rob thee of thy honour I come, O Moon (of beauty), with sword and winding-sheet.
جز به دست خود مبرم پا و سر ** که ازین دستم نه از دست دگر
Do not cut off my feet and head save with thine own hand, for I belong to this hand, not to another hand.
از جدایی باز می‌رانی سخن ** هر چه خواهی کن ولیکن این مکن
Thou art talking again of separation: do whatsoever thou wilt, but do not this!”
در سخن آباد این دم راه شد ** گفت امکان نیست چون بیگاه شد
The way is now made (open for entering) into the realm of Discourse (Exposition); (but) ‘tis impossible to speak (on the subject), since there is no time (to do so at present).