آنچ خورد آن بیخ از زهر و ز قند ** نک منادی می‌کند شاخ بلند

Lo, the lofty bough is proclaiming what the root has imbibed, whether it be poison or sugar.

بیخ اگر بی‌برگ و از مایه تهیست ** برگهای سبز اندر شاخ چیست

If the root is leafless and without sap, what (then) are (signify) the green leaves on the bough?

بر زبان بیخ گل مهری نهد ** شاخ دست و پا گواهی می‌دهد 2085

The earth lays a seal on the root's tongue, (but) the bough, its hand and foot, is bearing witness.”

آن امینان جمله در عذر آمدند ** هم‌چو سایه پیش مه ساجد شدند

All those trusted (officers) began to excuse themselves: they fell prostrate, like a shadow in the presence of the moon.

عذر آن گرمی و لاف و ما و من ** پیش شه رفتند با تیغ و کفن

In excuse for that heat (hot-headedness) and boasting and egoism they went to the King with sword and winding-sheet,

از خجالت جمله انگشتان گزان ** هر یکی می‌گفت کای شاه جهان

All of them biting their fingers from shame, and every one saying, “O King of the world,

گر بریزی خون حلالستت حلال ** ور ببخشی هست انعام و نوال

If thou shed (our) blood, ’tis lawful, lawful (for thee to do so); and if thou forgive, ’tis (an act of) grace and bounty.

کرده‌ایم آنها که از ما می‌سزید ** تا چه فرمایی تو ای شاه مجید 2090

We have done those deeds that were worthy of us: consider what thou wilt command, O glorious King.

گر ببخشی جرم ما ای دل‌فروز ** شب شبیها کرده باشد روز روز

If thou forgive our crime, O thou who makest the heart radiant, the night will have shown the qualities of night, and the day (those of) day.

گر ببخشی یافت نومیدی گشاد ** ورنه صد چون ما فدای شاه باد

If thou forgive, despair will be removed; and if not, may a hundred like us be a sacrifice to the King!”