ای فسانه گشته و محو از وجود ** چند افسانه بخواهی آزمود

خندمین‌تر از تو هیچ افسانه نیست ** بر لب گور خراب خویش ایست 1710

ای فرو رفته به گور جهل و شک ** چند جویی لاغ و دستان فلک

تا بکی نوشی تو عشوه‌ی این جهان ** که نه عقلت ماند بر قانون نه جان

لاغ این چرخ ندیم کرد و مرد ** آب روی صد هزاران چون تو برد

می‌درد می‌دوزد این درزی عام ** جامه‌ی صدسالگان طفل خام

لاغ او گر باغها را داد داد ** چون دی آمد داده را بر باد داد 1715

پیره‌طفلان شسته پیشش بهر کد ** تا به سعد و نحس او لاغی کند

گفتن درزی ترک را هی خاموش کی اگر مضاحک دگر گویم قبات تنگ آید

گفت درزی ای طواشی بر گذر ** وای بر تو گر کنم لاغی دگر

پس قبایت تنگ آید باز پس ** این کند با خویشتن خود هیچ کس