تا که باقی تن نگردد زار ازو ** گرچه بود آن تو شو بیزار ازو

گفت بیزارم ز غیر ذات تو ** غیر نبود آنک او شد مات تو

تو همی دانی که چونم با تو من ** بیست چندانم که با باران چمن

زنده از تو شاد از تو عایلی ** مغتذی بی واسطه و بی حایلی

متصل نه منفصل نه ای کمال ** بلک بی چون و چگونه و اعتلال 1340

ماهیانیم و تو دریای حیات ** زنده‌ایم از لطفت ای نیکو صفات

تو نگنجی در کنار فکرتی ** نی به معلولی قرین چون علتی

پیش ازین طوفان و بعد این مرا ** تو مخاطب بوده‌ای در ماجرا

با تو می‌گفتم نه با ایشان سخن ** ای سخن‌بخش نو و آن کهن

نه که عاشق روز و شب گوید سخن ** گاه با اطلال و گاهی با دمن 1345

روی با اطلال کرده ظاهرا ** او کرا می‌گوید آن مدحت کرا

شکر طوفان را کنون بگماشتی ** واسطه‌ی اطلال را بر داشتی

زانک اطلال لیم و بد بدند ** نه ندایی نه صدایی می‌زدند

من چنان اطلال خواهم در خطاب ** کز صدا چون کوه واگوید جواب

تا مثنا بشنوم من نام تو ** عاشقم برنام جان آرام تو 1350

هرنبی زان دوست دارد کوه را ** تا مثنا بشنود نام ترا

آن که پست مثال سنگ لاخ ** موش را شاید نه ما را در مناخ

من بگویم او نگردد یار من ** بی صدا ماند دم گفتار من

با زمین آن به که هموارش کنی ** نیست همدم با قدم یارش کنی

گفت ای نوح ار تو خواهی جمله را ** حشر گردانم بر آرم از ثری 1355

بهر کنعانی دل تو نشکنم ** لیکت از احوال آگه می‌کنم

گفت نه نه راضیم که تو مرا ** هم کنی غرقه اگر باید ترا

هر زمانم غرقه می‌کن من خوشم ** حکم تو جانست چون جان می‌کشم

ننگرم کس را وگر هم بنگرم ** او بهانه باشد و تو منظرم

عاشق صنع توم در شکر و صبر ** عاشق مصنوع کی باشم چو گبر 1360