گفت اگر زر نه که دشنامم دهی ** تا رهد جانم ترا باشم رهی

انتظارم کشت باری گو برو ** تا رهد این جان مسکین از گرو 1225

بعد از آنش داد ربع عشر آن ** ماند شاعر اندر اندیشه‌ی گران

کانچنان نقد و چنان بسیار بود ** این که دیر اشکفت دسته‌ی خار بود

پس بگفتندش که آن دستور راد ** رفت از دنیا خدا مزدت دهاد

که مضاعف زو همی‌شد آن عطا ** کم همی‌افتاد بخشش را خطا

این زمان او رفت و احسان را ببرد ** او نمرد الحق بلی احسان بمرد 1230

رفت از ما صاحب راد و رشید ** صاحب سلاخ درویشان رسید

رو بگیر این را و زینجا شب گریز ** تا نگیرد با تو این صاحب‌ستیز

ما به صد حیلت ازو این هدیه را ** بستدیم ای بی‌خبر از جهد ما

رو بایشان کرد و گفت ای مشفقان ** از کجا آمد بگویید این عوان

چیست نام این وزیر جامه‌کن ** قوم گفتندش که نامش هم حسن 1235

گفت یا رب نام آن و نام این ** چون یکی آمد دریغ ای رب دین

آن حسن نامی که از یک کلک او ** صد وزیر و صاحب آید جودخو

این حسن کز ریش زشت این حسن ** می‌توان بافید ای جان صد رسن

بر چنین صاحب چو شه اصغا کند ** شاه و ملکش را ابد رسوا کند

مانستن بدرایی این وزیر دون در افساد مروت شاه به وزیر فرعون یعنی هامان در افساد قابلیت فرعون

چند آن فرعون می‌شد نرم و رام ** چون شنیدی او ز موسی آن کلام 1240

آن کلامی که بدادی سنگ شیر ** از خوشی آن کلام بی‌نظیر

چون بهامان که وزیرش بود او ** مشورت کردی که کینش بود خو

پس بگفتی تا کنون بودی خدیو ** بنده گردی ژنده‌پوشی را بریو

هم‌چو سنگ منجنیقی آمدی ** آن سخن بر شیشه خانه‌ی او زدی

هر چه صد روز آن کلیم خوش‌خطاب ** ساختی در یک‌دم او کردی خراب 1245

عقل تو دستور و مغلوب هواست ** در وجودت ره‌زن راه خداست

ناصحی ربانیی پندت دهد ** آن سخن را او به فن طرحی نهد

کین نه بر جایست هین از جا مشو ** نیست چندان با خود آ شیدا مشو