برگ زرد ریش و آن موی سپید ** بهر عقل پخته می‌آرد نوید

برگهای نو رسیده‌ی سبزفام ** شد نشان آنک آن میوه‌ست خام

برگ بی‌برگی نشان عارفیست ** زردی زر سرخ رویی صارفیست 2055

آنک او گل عارضست ار نو خطست ** او به مکتب گاه مخبر نوخطست

حرفهای خط او کژمژ بود ** مزمن عقلست اگر تن می‌دود

پای پیر از سرعت ار چه باز ماند ** یافت عقل او دو پر بر اوج راند

گر مثل خواهی به جعفر در نگر ** داد حق بر جای دست و پاش پر

بگذر از زر کین سخت شد محتجب ** هم‌چو سیماب این دلم شد مضطرب 2060

ز اندرونم صدخموش خوش‌نفس ** دست بر لب می‌زند یعنی که بس

خامشی بحرست و گفتن هم‌چو جو ** بحر می‌جوید ترا جو را مجو

از اشارتهای دریا سر متاب ** ختم کن والله اعلم بالصواب

هم‌چنین پیوسته کرد آن بی‌ادب ** پیش پیغامبر سخن زان سرد لب

دست می‌دادش سخن او بی‌خبر ** که خبر هرزه بود پیش نظر 2065

این خبرها از نظر خود نایبست ** بهر حاضر نیست بهر غایبست

هر که او اندر نظر موصول شد ** این خبرها پیش او معزول شد

چونک با معشوق گشتی همنشین ** دفع کن دلالگان را بعد ازین

هر که از طفلی گذشت و مرد شد ** نامه و دلاله بر وی سرد شد

نامه خواند از پی تعلیم را ** حرف گوید از پی تفهیم را 2070

پیش بینایان خبر گفتن خطاست ** کان دلیل غفلت و نقصان ماست

پیش بینا شد خموشی نفع تو ** بهر این آمد خطاب انصتوا

گر بفرماید بگو بر گوی خوش ** لیک اندک گو دراز اندر مکش

ور بفرماید که اندر کش دراز ** هم‌چنان شرمین بگو با امر ساز

همچنین که من درین زیبا فسون ** با ضیاء الحق حسام‌الدین کنون 2075

چونک کوته می‌کنم من از رشد ** او به صد نوعم بگفتن می‌کشد

ای حسام‌الدین ضیاء ذوالجلال ** چونک می‌بینی چه می‌جویی مقال