شکر می‌کرد آن شهید زردخد ** کان بزد بر جسم و بر معنی نزد

جسم ظاهر عاقبت خود رفتنیست ** تا ابد معنی بخواهد شاد زیست

آن عتاب ار رفت هم بر پوست رفت ** دوست بی‌آزار سوی دوست رفت

گرچه او فتراک شاهنشه گرفت ** آخر از عین الکمال او ره گرفت 4875

و آن سوم کاهل‌ترین هر سه بود ** صورت و معنی به کلی او ربود

وصیت کردن آن شخص کی بعد از من او برد مال مرا از سه فرزند من کی کاهل‌ترست

آن یکی شخص به وقت مرگ خویش ** گفت بود اندر وصیت پیش‌پیش

سه پسر بودش چو سه سرو روان ** وقف ایشان کرده او جان و روان

گفت هرچه در کفم کاله و زرست ** او برد زین هر سه کو کاهل‌ترست

گفت با قاضی و پس اندرز کرد ** بعد از آن جام شراب مرگ خورد 4880

گفته فرزندان به قاضی کای کریم ** نگذریم از حکم او ما سه یتیم

سمع و طاعه میکنیم او راست دست ** آنچه او فرمود بر ما نافذست // ما چو اسماعیل ز ابراهیم خود ** سر نپیچیم ارچه قربان میکند

گفت قاضی هر یکی با عاقلیش ** تا بگوید قصه‌ای از کاهلیش

تا ببینم کاهلی هر یکی ** تا بدانم حال هر یک بی‌شکی 4885

عارفان از دو جهان کاهل‌ترند ** زانک بی شد یار خرمن می‌برند

کاهلی را کرده‌اند ایشان سند ** کار ایشان را چو یزدان می‌کند

کار یزدان را نمی‌بینند عام ** می‌نیاسایند از کد صبح و شام

هین ز حد کاهلی گویید باز ** تا بدانم حد آن از کشف راز

بی‌گمان که هر زبان پرده‌ی دلست ** چون بجنبد پرده سرها واصلست 4890

پرده‌ی کوچک چو یک شرحه کباب ** می‌بپوشد صورت صد آفتاب

گر بیان نطق کاذب نیز هست ** لیک بوی از صدق و کذبش مخبرست

آن نسیمی که بیایدت از چمن ** هست پیدا از سموم گولخن

بوی صدق و بوی کذب گول‌گیر ** هست پیدا در نفس چون مشک و سیر

گر ندانی یار را از ده‌دله ** از مشام فاسد خود کن گله 4895

بانگ حیزان و شجاعان دلیر ** هست پیدا چون فن روباه و شیر