ناله می‌‌کن کای تو علام الغیوب ** زیر سنگ مکر بد ما را مکوب‌‌

گر سگی کردیم ای شیر آفرین ** شیر را مگمار بر ما زین کمین‌‌

آب خوش را صورت آتش مده ** اندر آتش صورت آبی منه‌‌

از شراب قهر چون مستی دهی ** نیستها را صورت هستی دهی‌‌

چیست مستی بند چشم از دید چشم ** تا نماید سنگ گوهر پشم یشم‌‌ 1200

چیست مستی حسها مبدل شدن ** چوب گز اندر نظر صندل شدن‌‌

قصه‌‌ی هدهد و سلیمان در بیان آن که چون قضا آید چشمهای روشن بسته شود

چون سلیمان را سراپرده زدند ** جمله مرغانش به خدمت آمدند

هم زبان و محرم خود یافتند ** پیش او یک یک به جان بشتافتند

جمله مرغان ترک کرده جیک جیک ** با سلیمان گشته افصح من اخیک‌‌

هم زبانی خویشی و پیوندی است ** مرد با نامحرمان چون بندی است‌‌ 1205

ای بسا هندو و ترک هم زبان ** ای بسا دو ترک چون بیگانگان‌‌

پس زبان محرمی خود دیگر است ** هم دلی از هم زبانی بهتر است‌‌

غیر نطق و غیر ایما و سجل ** صد هزاران ترجمان خیزد ز دل‌‌

جمله مرغان هر یکی اسرار خود ** از هنر وز دانش و از کار خود

با سلیمان یک به یک وامی‌‌نمود ** از برای عرضه خود را می‌‌ستود 1210

از تکبر نی و از هستی خویش ** بهر آن تا ره دهد او را به پیش‌‌

چون بباید برده‌‌ای را خواجه‌‌ای ** عرضه دارد از هنر دیباجه‌‌ای‌‌

چون که دارد از خریداریش ننگ ** خود کند بیمار و کر و شل و لنگ‌‌

نوبت هدهد رسید و پیشه‌‌اش ** و آن بیان صنعت و اندیشه‌‌اش‌‌

گفت ای شه یک هنر کان کهتر است ** باز گویم گفت کوته بهتر است‌‌ 1215

گفت بر گو تا کدام است آن هنر ** گفت من آن گه که باشم اوج بر

بنگرم از اوج با چشم یقین ** من ببینم آب در قعر زمین‌‌

تا کجایست و چه عمق استش چه رنگ ** از چه می‌‌جوشد ز خاکی یا ز سنگ‌‌

ای سلیمان بهر لشکرگاه را ** در سفر می‌‌دار این آگاه را

پس سلیمان گفت ای نیکو رفیق ** در بیابانهای بی‌‌آب عمیق‌‌ 1220

طعنه‌‌ی زاغ در دعوی هدهد