گفت بر گو تا کدام است آن هنر ** گفت من آن گه که باشم اوج بر

بنگرم از اوج با چشم یقین ** من ببینم آب در قعر زمین‌‌

تا کجایست و چه عمق استش چه رنگ ** از چه می‌‌جوشد ز خاکی یا ز سنگ‌‌

ای سلیمان بهر لشکرگاه را ** در سفر می‌‌دار این آگاه را

پس سلیمان گفت ای نیکو رفیق ** در بیابانهای بی‌‌آب عمیق‌‌ 1220

طعنه‌‌ی زاغ در دعوی هدهد

زاغ چون بشنود آمد از حسد ** با سلیمان گفت کاو کژ گفت و بد

از ادب نبود به پیش شه مقال ** خاصه خود لاف دروغین و محال‌‌

گر مر او را این نظر بودی مدام ** چون ندیدی زیر مشتی خاک دام‌‌

چون گرفتار آمدی در دام او ** چون قفس اندر شدی ناکام او

پس سلیمان گفت ای هدهد رواست ** کز تو در اول قدح این درد خاست‌‌ 1225

چون نمایی مستی ای خورده تو دوغ ** پیش من لافی زنی آن گه دروغ‌‌

جواب گفتن هدهد طعنه‌‌ی زاغ را

گفت ای شه بر من عور گدای ** قول دشمن مشنو از بهر خدای‌‌

گر به بطلان است دعوی کردنم ** من نهادم سر ببر این گردنم‌‌

زاغ کاو حکم قضا را منکر است ** گر هزاران عقل دارد کافر است‌‌

در تو تا کافی بود از کافران ** جای گند و شهوتی چون کاف ران‌‌ 1230

من ببینم دام را اندر هوا ** گر نپوشد چشم عقلم را قضا

چون قضا آید شود دانش به خواب ** مه سیه گردد بگیرد آفتاب‌‌

از قضا این تعبیه کی نادر است ** از قضا دان کاو قضا را منکر است‌‌

قصه‌‌ی آدم علیه السلام و بستن قضا نظر او را از مراعات صریح نهی و ترک تاویل‌‌

بو البشر کاو علم الاسما بگ است ** صد هزاران علمش اندر هر رگ است‌‌

اسم هر چیزی چنان کان چیز هست ** تا به پایان جان او را داد دست‌‌ 1235

هر لقب کاو داد آن مبدل نشد ** آن که چستش خواند او کاهل نشد

هر که آخر مومن است اول بدید ** هر که آخر کافر او را شد پدید

اسم هر چیزی تو از دانا شنو ** سر رمز علم الاسما شنو

اسم هر چیزی بر ما ظاهرش ** اسم هر چیزی بر خالق سرش‌‌

نزد موسی نام چوبش بد عصا ** نزد خالق بود نامش اژدها 1240