چون حدیث روی شمس الدین رسید ** شمس چارم آسمان سر در کشید

واجب آید چون که آمد نام او ** شرح کردن رمزی از انعام او

این نفس جان دامنم بر تافته ست ** بوی پیراهان یوسف یافته ست‌‌ 125

از برای حق صحبت سالها ** باز گو حالی از آن خوش حالها

تا زمین و آسمان خندان شود ** عقل و روح و دیده صد چندان شود

لا تکلفنی فإنی فی الفنا ** کلت أفهامی فلا أحصی ثنا

کل شی‌‌ء قاله غیر المفیق ** إن تکلف أو تصلف لا یلیق‌‌

من چه گویم یک رگم هشیار نیست ** شرح آن یاری که او را یار نیست‌‌ 130

شرح این هجران و این خون جگر ** این زمان بگذار تا وقت دگر

قال أطعمنی فإنی جائع ** و اعتجل فالوقت سیف قاطع‌‌

صوفی ابن الوقت باشد ای رفیق ** نیست فردا گفتن از شرط طریق‌‌

تو مگر خود مرد صوفی نیستی ** هست را از نسیه خیزد نیستی‌‌

گفتمش پوشیده خوشتر سر یار ** خود تو در ضمن حکایت گوش دار 135

خوشتر آن باشد که سر دلبران ** گفته آید در حدیث دیگران‌‌

گفت مکشوف و برهنه گوی این ** آشکارا به که پنهان ذکر دین‌‌

پرده بردار و برهنه گو که من ** می‌‌نخسبم با صنم با پیرهن‌‌

گفتم ار عریان شود او در عیان ** نی تو مانی نی کنارت نی میان‌‌

آرزو می‌‌خواه لیک اندازه خواه ** بر نتابد کوه را یک برگ کاه‌‌ 140

آفتابی کز وی این عالم فروخت ** اندکی گر پیش آید جمله سوخت‌‌

فتنه و آشوب و خون‌‌ریزی مجوی ** بیش از این از شمس تبریزی مگوی‌‌

این ندارد آخر از آغاز گوی ** رو تمام این حکایت باز گوی‌‌

خلوت طلبیدن آن ولی از پادشاه جهت دریافتن رنج کنیزک‌‌

گفت ای شه خلوتی کن خانه را ** دور کن هم خویش و هم بیگانه را

کس ندارد گوش در دهلیزها ** تا بپرسم زین کنیزک چیزها 145

خانه خالی ماند و یک دیار نی ** جز طبیب و جز همان بیمار نی‌‌

نرم نرمک گفت شهر تو کجاست ** که علاج اهل هر شهری جداست‌‌