چون قضا آید شود دانش به خواب ** مه سیه گردد بگیرد آفتاب‌‌

از قضا این تعبیه کی نادر است ** از قضا دان کاو قضا را منکر است‌‌

قصه‌‌ی آدم علیه السلام و بستن قضا نظر او را از مراعات صریح نهی و ترک تاویل‌‌

بو البشر کاو علم الاسما بگ است ** صد هزاران علمش اندر هر رگ است‌‌

اسم هر چیزی چنان کان چیز هست ** تا به پایان جان او را داد دست‌‌ 1235

هر لقب کاو داد آن مبدل نشد ** آن که چستش خواند او کاهل نشد

هر که آخر مومن است اول بدید ** هر که آخر کافر او را شد پدید

اسم هر چیزی تو از دانا شنو ** سر رمز علم الاسما شنو

اسم هر چیزی بر ما ظاهرش ** اسم هر چیزی بر خالق سرش‌‌

نزد موسی نام چوبش بد عصا ** نزد خالق بود نامش اژدها 1240

بد عمر را نام اینجا بت پرست ** لیک مومن بود نامش در الست‌‌

آن که بد نزدیک ما نامش منی ** پیش حق این نقش بد که با منی‌‌

صورتی بود این منی اندر عدم ** پیش حق موجود نه بیش و نه کم‌‌

حاصل آن آمد حقیقت نام ما ** پیش حضرت کان بود انجام ما

مرد را بر عاقبت نامی نهد ** نه بر آن کاو عاریت نامی نهد 1245

چشم آدم چون به نور پاک دید ** جان و سر نامها گشتش پدید

چون ملک انوار حق در وی بیافت ** در سجود افتاد و در خدمت شتافت‌‌

مدح این آدم که نامش می‌‌برم ** قاصرم گر تا قیامت بشمرم‌‌

این همه دانست و چون آمد قضا ** دانش یک نهی شد بر وی خطا

کای عجب نهی از پی تحریم بود ** یا به تاویلی بد و توهیم بود 1250

در دلش تاویل چون ترجیح یافت ** طبع در حیرت سوی گندم شتافت‌‌

باغبان را خار چون در پای رفت ** دزد فرصت یافت، کالا برد تفت‌‌

چون ز حیرت رست باز آمد به راه ** دید برده دزد رخت از کارگاه‌‌

ربنا إنا ظلمنا گفت و آه ** یعنی آمد ظلمت و گم گشت راه‌‌

پس قضا ابری بود خورشید پوش ** شیر و اژدرها شود زو همچو موش‌‌ 1255

من اگر دامی نبینم گاه حکم ** من نه تنها جاهلم در راه حکم‌‌