رنگ رویم را نمی‌‌بینی چو زر ** ز اندرون خود می‌‌دهد رنگم خبر

حق چو سیما را معرف خوانده است ** چشم عارف سوی سیما مانده است‌‌

رنگ و بو غماز آمد چون جرس ** از فرس آگه کند بانگ فرس‌‌

بانگ هر چیزی رساند زو خبر ** تا بدانی بانگ خر از بانگ در

گفت پیغمبر به تمییز کسان ** مرء مخفی لدی طی اللسان‌‌ 1270

رنگ رو از حال دل دارد نشان ** رحمتم کن مهر من در دل نشان‌‌

رنگ روی سرخ دارد بانگ شکر ** بانگ روی زرد باشد صبر و نکر

در من آمد آن که دست و پا برد ** رنگ رو و قوت و سیما برد

آن که در هر چه در آید بشکند ** هر درخت از بیخ و بن او بر کند

در من آمد آن که از وی گشت مات ** آدمی و جانور جامد نبات‌‌ 1275

این خود اجزایند کلیات از او ** زرد کرده رنگ و فاسد کرده بو

تا جهان گه صابر است و گه شکور ** بوستان گه حله پوشد گاه عور

آفتابی کاو بر آید نارگون ** ساعتی دیگر شود او سر نگون‌‌

اختران تافته بر چار طاق ** لحظه لحظه مبتلای احتراق‌‌

ماه کاو افزود ز اختر در جمال ** شد ز رنج دق او همچون خیال‌‌ 1280

این زمین با سکون با ادب ** اندر آرد زلزله‌‌ش در لرز تب‌‌

ای بسا که زین بلای مرده‌‌ریگ ** گشته است اندر جهان او خرد و ریگ‌‌

این هوا با روح آمد مقترن ** چون قضا آید وبا گشت و عفن‌‌

آب خوش کاو روح را همشیره شد ** در غدیری زرد و تلخ و تیره شد

آتشی کاو باد دارد در بروت ** هم یکی بادی بر او خواند یموت‌‌ 1285

حال دریا ز اضطراب و جوش او ** فهم کن تبدیلهای هوش او

چرخ سر گردان که اندر جستجوست ** حال او چون حال فرزندان اوست‌‌

گه حضیض و گه میانه گاه اوج ** اندر او از سعد و نحسی فوج فوج‌‌

از خود ای جزوی ز کلها مختلط ** فهم می‌‌کن حالت هر منبسط

چون که کلیات را رنج است و درد ** جزو ایشان چون نباشد روی زرد 1290