خواند بر شیر او از این رو پندها ** گفت من پس مانده‌‌ام زین بندها

پرسیدن شیر از سبب پای واپس کشیدن خرگوش‌‌

شیر گفتش تو ز اسباب مرض ** این سبب گو خاص کاین استم غرض‌‌

گفت آن شیر اندر این چه ساکن است ** اندر این قلعه ز آفات ایمن است‌‌

قعر چه بگزید هر کی عاقل است ** ز آن که در خلوت صفاهای دل است‌‌

ظلمت چه به که ظلمتهای خلق ** سر نبرد آن کس که گیرد پای خلق‌‌ 1300

گفت پیش آ زخمم او را قاهر است ** تو ببین کان شیر در چه حاضر است‌‌

گفت من سوزیده‌‌ام ز آن آتشی ** تو مگر اندر بر خویشم کشی‌‌

تا بپشت تو من ای کان کرم ** چشم بگشایم به چه در بنگرم‌‌

نظر کردن شیر در چاه و دیدن عکس خود را و آن خرگوش را

چون که شیر اندر بر خویشش کشید ** در پناه شیر تا چه می‌‌دوید

چون که در چه بنگریدند اندر آب ** اندر آب از شیر و او در تافت تاب‌‌ 1305

شیر عکس خویش دید از آب تفت ** شکل شیری در برش خرگوش زفت‌‌

چون که خصم خویش را در آب دید ** مر و را بگذاشت و اندر چه جهید

در فتاد اندر چهی کاو کنده بود ** ز آن که ظلمش در سرش آینده بود

چاه مظلم گشت ظلم ظالمان ** این چنین گفتند جمله عالمان‌‌

هر که ظالمتر چهش با هول‌‌تر ** عدل فرموده ست بدتر را بتر 1310

ای که تو از ظلم چاهی می‌‌کنی ** دان که بهر خویش دامی می‌‌کنی‌‌

گرد خود چون کرم پیله بر متن ** بهر خود چه می‌‌کنی اندازه کن‌‌

مر ضعیفان را تو بی‌‌خصمی مدان ** از نبی ذا جاء نصر الله خوان‌‌

گر تو پیلی خصم تو از تو رمید ** نک جزا طیرا ابابیلت رسید

گر ضعیفی در زمین خواهد امان ** غلغل افتد در سپاه آسمان‌‌ 1315

گر بدندانش گزی پر خون کنی ** درد دندانت بگیرد چون کنی‌‌

شیر خود را دید در چه وز غلو ** خویش را نشناخت آن دم از عدو

عکس خود را او عدوی خویش دید ** لا جرم بر خویش شمشیری کشید

ای بسا ظلمی که بینی از کسان ** خوی تو باشد در ایشان ای فلان‌‌

اندر ایشان تافته هستی تو ** از نفاق و ظلم و بد مستی تو 1320