ای که تو از ظلم چاهی می‌‌کنی ** دان که بهر خویش دامی می‌‌کنی‌‌

گرد خود چون کرم پیله بر متن ** بهر خود چه می‌‌کنی اندازه کن‌‌

مر ضعیفان را تو بی‌‌خصمی مدان ** از نبی ذا جاء نصر الله خوان‌‌

گر تو پیلی خصم تو از تو رمید ** نک جزا طیرا ابابیلت رسید

گر ضعیفی در زمین خواهد امان ** غلغل افتد در سپاه آسمان‌‌ 1315

گر بدندانش گزی پر خون کنی ** درد دندانت بگیرد چون کنی‌‌

شیر خود را دید در چه وز غلو ** خویش را نشناخت آن دم از عدو

عکس خود را او عدوی خویش دید ** لا جرم بر خویش شمشیری کشید

ای بسا ظلمی که بینی از کسان ** خوی تو باشد در ایشان ای فلان‌‌

اندر ایشان تافته هستی تو ** از نفاق و ظلم و بد مستی تو 1320

آن تویی و آن زخم بر خود می‌‌زنی ** بر خود آن دم تار لعنت می‌‌تنی‌‌

در خود آن بد را نمی‌‌بینی عیان ** ور نه دشمن بودیی خود را به جان‌‌

حمله بر خود می‌‌کنی ای ساده مرد ** همچو آن شیری که بر خود حمله کرد

چون به قعر خوی خود اندر رسی ** پس بدانی کز تو بود آن ناکسی‌‌

شیر را در قعر پیدا شد که بود ** نقش او آن کش دگر کس می‌‌نمود 1325

هر که دندان ضعیفی می‌‌کند ** کار آن شیر غلط بین می‌‌کند

ای بدیده عکس بد بر روی عم ** بد نه عم است آن تویی از خود مرم‌‌

مومنان آیینه‌‌ی همدیگرند ** این خبر می‌‌از پیمبر آورند

پیش چشمت داشتی شیشه‌‌ی کبود ** ز آن سبب عالم کبودت می‌‌نمود

گر نه کوری این کبودی دان ز خویش ** خویش را بد گو، مگو کس را تو بیش‌‌ 1330

مومن ار ینظر بنور الله نبود ** غیب مومن را برهنه چون نمود

چون که تو ینظر بنار الله بدی ** در بدی از نیکویی غافل شدی‌‌

اندک اندک آب بر آتش بزن ** تا شود نار تو نور ای بو الحزن‌‌

تو بزن یا ربنا آب طهور ** تا شود این نار عالم جمله نور

آب دریا جمله در فرمان تست ** آب و آتش ای خداوند آن تست‌‌ 1335