آدمی دید است و باقی پوست است ** دید آن است آن که دید دوست است‌‌

چون که دید دوست نبود کور به ** دوست کاو باقی نباشد دور به‌‌

چون رسول روم این الفاظ تر ** در سماع آورد شد مشتاق‌‌تر

دیده را بر جستن عمر گماشت ** رخت را و اسب را ضایع گذاشت‌‌

هر طرف اندر پی آن مرد کار ** می‌‌شدی پرسان او دیوانه‌‌وار 1410

کاین چنین مردی بود اندر جهان ** وز جهان مانند جان باشد نهان‌‌

جست او را تاش چون بنده بود ** لا جرم جوینده یابنده بود

دید اعرابی زنی او را دخیل ** گفت عمر نک به زیر آن نخیل‌‌

زیر خرما بن ز خلقان او جدا ** زیر سایه خفته بین سایه‌‌ی خدا

یافتن رسول روم عمر را خفته در زیر درخت‌‌

آمد او آن جا و از دور ایستاد ** مر عمر را دید و در لرز اوفتاد 1415

هیبتی ز آن خفته آمد بر رسول ** حالتی خوش کرد بر جانش نزول‌‌

مهر و هیبت هست ضد همدگر ** این دو ضد را دید جمع اندر جگر

گفت با خود من شهان را دیده‌‌ام ** پیش سلطانان مه و بگزیده‌‌ام‌‌

از شهانم هیبت و ترسی نبود ** هیبت این مرد هوشم را ربود

رفته‌‌ام در بیشه‌‌ی شیر و پلنگ ** روی من ز یشان نگردانید رنگ‌‌ 1420

بس شده‌‌ستم در مصاف و کارزار ** همچو شیر آن دم که باشد کار زار

بس که خوردم بس زدم زخم گران ** دل قوی تر بوده‌‌ام از دیگران‌‌

بی‌‌سلاح این مرد خفته بر زمین ** من به هفت اندام لرزان چیست این‌‌

هیبت حق است این از خلق نیست ** هیبت این مرد صاحب دلق نیست‌‌

هر که ترسید از حق و تقوی گزید ** ترسد از وی جن و انس و هر که دید 1425

اندر این فکرت به حرمت دست بست ** بعد یک ساعت عمر از خواب جست‌‌

سلام کردن رسول روم بر عمر

کرد خدمت مر عمر را و سلام ** گفت پیغمبر سلام آن گه کلام‌‌

پس علیکش گفت و او را پیش خواند ** ایمنش کرد و به پیش خود نشاند

لا تخافوا هست نزل خایفان ** هست در خور از برای خایف آن‌‌

هر که ترسد مر و را ایمن کنند ** مر دل ترسنده را ساکن کنند 1430