حال چون جلوه ست ز آن زیبا عروس ** وین مقام آن خلوت آمد با عروس‌‌

حال چون جلوه ست ز آن زیبا عروس ** وین مقام آن خلوت آمد با عروس‌‌ 1435

Hâl güzel bir gelinin cilvesidir; makam ise o gelinle halvet olup vuslatına erişmektir.

جلوه بیند شاه و غیر شاه نیز ** وقت خلوت نیست جز شاه عزیز

Gelinin cilvesini padişahta görür, başkaları da. Fakat onunla vuslat, ancak aziz padişaha mahsustur.

جلوه کرده خاص و عامان را عروس ** خلوت اندر شاه باشد با عروس‌‌

Gelin, havassa da cilve eder, avama da. Ama onunla halvete giren ancak padişahtır.

هست بسیار اهل حال از صوفیان ** نادر است اهل مقام اندر میان‌‌

Sûfîler içinde hâl ehli çoktur, fakat aralarında makam sahibi nadirdir.

از منازلهای جانش یاد داد ** وز سفرهای روانش یاد داد

Ömer, elçiye can menzillerini söyledi, ruh seferlerini anlattı.

وز زمانی کز زمان خالی بده ست ** وز مقام قدس که اجلالی بده ست‌‌ 1440

Zamandan dışarı olan, zamana sığmayan bir zamandan, azamete mensup kutsiyet makamından,

وز هوایی کاندر او سیمرغ روح ** پیش از این دیده ست پرواز و فتوح‌‌

Ruh simurgunun, bu âleme gelmeden önceki geniş uçuşlarından bahsetti.

هر یکی پروازش از آفاق بیش ** وز امید و نهمت مشتاق بیش‌‌

Ruhun, o âlemde bir uçuşu, ufukları aşıyordu; iştiyak çekenlerin ümitlerinden de ileri gidiyordu, hırslarından da!

چون عمر اغیار رو را یار یافت ** جان او را طالب اسرار یافت‌‌

Ömer, o yabancı çehreli zatı tam dost buldu, canının Tanrı sırlarını dilediğini anladı.

شیخ کامل بود و طالب مشتهی ** مرد چابک بود و مرکب درگهی‌‌

Şeyh, kâmildi, talibin de tam bir isteği vardı. Yolcu çevikti, at da kapıdaydı.

دید آن مرشد که او ارشاد داشت ** تخم پاک اندر زمین پاک کاشت‌‌ 1445

O mürşid, onun irşad edilmeye kabiliyeti olduğunu gördü; tertemiz tohumu, temiz yere ekti.

سؤال کردن رسول روم از عمر

Rum Kayseri elçisinin Emîrülmü’minin Ömer’den suali

مرد گفتش کای امیر المؤمنین ** جان ز بالا چون در آمد در زمین‌‌

Elçi “ya Emirülmü’minin! Can yücelerden yere nasıl indi?

مرغ بی‌‌اندازه چون شد در قفص ** گفت حق بر جان فسون خواند و قصص‌‌

Hiçbir şeyle mukayyet olmayan can kuşu nasıl kafese girdi?” diye sordu. Ömer dedi ki: “Hak, ona afsunlar okudu, hikâyeler söyledi.

بر عدمها کان ندارد چشم و گوش ** چون فسون خواند همی‌‌آید به جوش‌‌

Tanrı; gözü kulağı olmayan yokluklara afsun okuyunca onlar, coşmaya başlarlar; varlık âlemine konarlar.

از فسون او عدمها زود زود ** خوش معلق می‌‌زند سوی وجود

Yok olanlar, onun afsuniyle varlık diyarına takla atarak ve derhal gelirler.

باز بر موجود افسونی چو خواند ** زو دو اسبه در عدم موجود راند 1450

Sonra var olana yine bir afsun okuyunca onu yokluğa derhal ve iki çifte atla sürer.

گفت در گوش گل و خندانش کرد ** گفت با سنگ و عقیق کانش کرد

Gülün kulağına bir şey söyledi, güldürdü. Taşın kulağına bir şey söyledi, akik ve maden haline getirdi.

گفت با جسم آیتی تا جان شد او ** گفت با خورشید تا رخشان شد او

Cisme bir ayet okudu, can oldu. Güneşe bir şey söyledi, parladı.

باز در گوشش دمد نکته‌‌ی مخوف ** در رخ خورشید افتد صد کسوف‌‌

Sonra yine güneşin kulağına korkunç bir şey üfler, yüzüne yüzlerce perde iner.

تا به گوش ابر آن گویا چه خواند ** کاو چو مشک از دیده‌‌ی خود اشک راند

O kelâm sahibi Tanrı, bulutun kulağına bir şey okur; gözünden misk gibi yaşlar akıtır.

تا به گوش خاک حق چه خوانده است ** کاو مراقب گشت و خامش مانده است‌‌ 1455

Toprağın kulağına ne söyledi ki murakebeye vardı, dalgın bir halde kaldı!

در تردد هر که او آشفته است ** حق به گوش او معما گفته است‌‌

Tereddüt içinde kalan, hayretlere düşen kişinin kulağına da Hak, bir muamma söylemiştir.

تا کند محبوسش اندر دو گمان ** آن کنم کاو گفت یا خود ضد آن‌‌

Bu suretle onu iki şüphe arasında hapseder. “Ey yardımı istenen Tanrı! Şunu mu yapayım, bunu mu?” der.

هم ز حق ترجیح یابد یک طرف ** ز آن دو یک را بر گزیند ز آن کنف‌‌

İki şıktan birini üstün tutar, üstün tuttuğunu yaparsa o da yine Hak’tandır.

گر نخواهی در تردد هوش جان ** کم فشار این پنبه اندر گوش جان‌‌

Can aklının tereddüt içinde bocalamasını istemezsen o pamuğu can kulağına tıkma,