فرع دید آمد عمل بی‌‌هیچ شک ** پس نباشد مردم الا مردمک‌‌

من تمام این نیارم گفت از آن ** منع می‌‌آید ز صاحب مرکزان‌‌ 1680

چون فراموشی خلق و یادشان ** با وی است و او رسد فریادشان‌‌

صد هزاران نیک و بد را آن بهی ** می‌‌کند هر شب ز دلهاشان تهی‌‌

روز دلها را از آن پر می‌‌کند ** آن صدفها را پر از در می‌‌کند

آن همه اندیشه‌‌ی پیشانها ** می‌‌شناسند از هدایت جانها

پیشه و فرهنگ تو آید به تو ** تا در اسباب بگشاید به تو 1685

پیشه زرگر به آهنگر نشد ** خوی این خوش خو به آن منکر نشد

پیشه‌‌ها و خلقها همچون جهیز ** سوی خصم آیند روز رستخیز

پیشه‌‌ها و خلقها از بعد خواب ** واپس آید هم به خصم خود شتاب‌‌

پیشه‌‌ها و اندیشه‌‌ها در وقت صبح ** هم بدانجا شد که بود آن حسن و قبح‌‌

چون کبوترهای پیک از شهرها ** سوی شهر خویش آرد بهرها 1690

شنیدن آن طوطی حرکت آن طوطیان و مردن آن طوطی در قفس و نوحه‌‌ی خواجه بر وی‌‌

چون شنید آن مرغ کان طوطی چه کرد ** پس بلرزید اوفتاد و گشت سرد

خواجه چون دیدش فتاده همچنین ** بر جهید و زد کله را بر زمین‌‌

چون بدین رنگ و بدین حالش بدید ** خواجه بر جست و گریبان را درید

گفت ای طوطی خوب خوش حنین ** این چه بودت این چرا گشتی چنین‌‌

ای دریغا مرغ خوش آواز من ** ای دریغا هم دم و هم راز من‌‌ 1695

ای دریغا مرغ خوش الحان من ** راح روح و روضه و ریحان من‌‌

گر سلیمان را چنین مرغی بدی ** کی خود او مشغول آن مرغان شدی‌‌

ای دریغا مرغ کارزان یافتم ** زود روی از روی او بر تافتم‌‌

ای زبان تو بس زیانی بر وری ** چون تویی گویا چه گویم من ترا

ای زبان هم آتش و هم خرمنی ** چند این آتش در این خرمن زنی‌‌ 1700

در نهان جان از تو افغان می‌‌کند ** گر چه هر چه گویی‌‌اش آن می‌‌کند

ای زبان هم گنج بی‌‌پایان تویی ** ای زبان هم رنج بی‌‌درمان تویی‌‌

هم صفیر و خدعه‌‌ی مرغان تویی ** هم انیس وحشت هجران تویی‌‌