این همه گفتیم لیک اندر بسیچ ** بی‌‌عنایات خدا هیچیم هیچ‌‌

بی‌‌عنایات حق و خاصان حق ** گر ملک باشد سیاه استش ورق‌‌

ای خدا ای فضل تو حاجت روا ** با تو یاد هیچ کس نبود روا 1880

این قدر ارشاد تو بخشیده‌‌ای ** تا بدین بس عیب ما پوشیده‌‌ای‌‌

قطره‌‌ای دانش که بخشیدی ز پیش ** متصل گردان به دریاهای خویش‌‌

قطره‌‌ای علم است اندر جان من ** وارهانش از هوا وز خاک تن‌‌

پیش از آن کاین خاکها خسفش کنند ** پیش از آن کاین بادها نشفش کنند

گر چه چون نشفش کند تو قادری ** کش از ایشان واستانی واخری‌‌ 1885

قطره‌‌ای کاو در هوا شد یا که ریخت ** از خزینه‌‌ی قدرت تو کی گریخت‌‌

گر در آید در عدم یا صد عدم ** چون بخوانیش او کند از سر قدم‌‌

صد هزاران ضد ضد را می‌‌کشد ** بازشان حکم تو بیرون می‌‌کشد

از عدمها سوی هستی هر زمان ** هست یا رب کاروان در کاروان‌‌

خاصه هر شب جمله افکار و عقول ** نیست گردد غرق در بحر نغول‌‌ 1890

باز وقت صبح آن اللهیان ** بر زنند از بحر سر چون ماهیان‌‌

در خزان آن صد هزاران شاخ و برگ ** از هزیمت رفته در دریای مرگ‌‌

زاغ پوشیده سیه چون نوحه‌‌گر ** در گلستان نوحه کرده بر خضر

باز فرمان آید از سالار ده ** مر عدم را کانچه خوردی باز ده‌‌

آن چه خوردی واده ای مرگ سیاه ** از نبات و دارو و برگ و گیاه‌‌ 1895

ای برادر عقل یک دم با خود آر ** دم به دم در تو خزان است و بهار

باغ دل را سبز و تر و تازه بین ** پر ز غنچه‌‌ی ورد و سرو و یاسمین‌‌

ز انبهی برگ پنهان گشته شاخ ** ز انبهی گل نهان صحرا و کاخ‌‌

این سخنهایی که از عقل کل است ** بوی آن گلزار و سرو و سنبل است‌‌

بوی گل دیدی که آن جا گل نبود ** جوش مل دیدی که آن جا مل نبود 1900

بو قلاووز است و رهبر مر ترا ** می‌‌برد تا خلد و کوثر مر ترا

بو دوای چشم باشد نور ساز ** شد ز بویی دیده‌‌ی یعقوب باز