سالها تو سنگ بودی دل خراش ** آزمون را یک زمانی خاک باش‌‌

داستان پیر چنگی که در عهد عمر از بهر خدا روز بی‌‌نوایی چنگ زد میان گورستان‌‌

آن شنیده ستی که در عهد عمر ** بود چنگی مطربی با کر و فر

بلبل از آواز او بی‌‌خود شدی ** یک طرب ز آواز خوبش صد شدی‌‌

مجلس و مجمع دمش آراستی ** وز نوای او قیامت خاستی‌‌ 1915

همچو اسرافیل کاوازش به فن ** مردگان را جان در آرد در بدن‌‌

یا رسیلی بود اسرافیل را ** کز سماعش پر برستی فیل را

سازد اسرافیل روزی ناله را ** جان دهد پوسیده‌‌ی صد ساله را

انبیا را در درون هم نغمه‌‌هاست ** طالبان را ز آن حیات بی‌‌بهاست‌‌

نشنود آن نغمه‌‌ها را گوش حس ** کز ستمها گوش حس باشد نجس‌‌ 1920

نشنود نغمه‌‌ی پری را آدمی ** کاو بود ز اسرار پریان اعجمی‌‌

گر چه هم نغمه‌‌ی پری زین عالم است ** نغمه‌‌ی دل برتر از هر دو دم است‌‌

که پری و آدمی زندانی‌‌اند ** هر دو در زندان این نادانی‌‌اند

معشر الجن سوره‌‌ی رحمان بخوان ** تستطیعوا تنفذوا را باز دان‌‌

نغمه‌‌های اندرون اولیا ** اولا گوید که ای اجزای لا 1925

هین ز لای نفی سرها بر زنید ** این خیال و وهم یک سو افکنید

ای همه پوسیده در کون و فساد ** جان باقیتان نرویید و نزاد

گر بگویم شمه‌‌ای ز آن نغمه‌‌ها ** جانها سر بر زنند از دخمه‌‌ها

گوش را نزدیک کن کان دور نیست ** لیک نقل آن به تو دستور نیست‌‌

هین که اسرافیل وقت‌‌اند اولیا ** مرده را ز یشان حیات است و حیا 1930

جان هر یک مرده‌‌ای از گور تن ** بر جهد ز آوازشان اندر کفن‌‌

گوید این آواز ز آوازها جداست ** زنده کردن کار آواز خداست‌‌

ما بمردیم و بکلی کاستیم ** بانگ حق آمد همه برخاستیم‌‌

بانگ حق اندر حجاب و بی‌‌حجاب ** آن دهد کو داد مریم را ز جیب‌‌

ای فناتان نیست کرده زیر پوست ** باز گردید از عدم ز آواز دوست‌‌ 1935

مطلق آن آواز خود از شه بود ** گر چه از حلقوم عبد الله بود