جان ناری یافت از وی انطفا ** مرده پوشید از بقای او قبا

جان ناری یافت از وی انطفا ** مرده پوشید از بقای او قبا 1955

Ateş meşrepli olan can, ondan ateş söndürme kabiliyetini kazandı. Hoş olmayan can, onun lûtfu ile hoş bir hale geldi.

تازگی و جنبش طوبی است این ** همچو جنبشهای حیوان نیست این‌‌

Bu tazelik, Tûbâ ağacının tazeliği; bu hareket, Tûbâ ağacının hareketidir. Halkın hareketlerine benzemez.

گر در افتد در زمین و آسمان ** زهره‌‌هاشان آب گردد در زمان‌‌

Eğer bu ebedî nefha, yere göğe nazil olsa… yer ehliyle gök ehlinin ödleri su kesilirdi.

خود ز بیم این دم بی‌‌منتها ** باز خوان فأبين أن یحملنها

Esasen bu nihayeti olmayan nefhanın korkusundan, gökler, yeryüzü ve dağlar o emaneti yüklenmekten çekindiler. “Feebeyne en yahmilnehâ” ayetini oku da gör.

ور نه خود أشفقن منها چون بدی ** گرنه از بیمش دل که خون شدی‌‌

Korkusundan dağın yüreği kan olmasaydı “Eşfakne minhâ” denir miydi?

دوش دیگر لون این می‌‌داد دست ** لقمه‌‌ی چندی در آمد ره ببست‌‌ 1960

Bu Tanrı kokusu dün gece bize bir başka türlü zuhur etti, fakat birkaç lokma geldi, kapıyı kapadı.

بهر لقمه گشته لقمانی گرو ** وقت لقمان است ای لقمه برو

Lokma için bir Lokman, rehin oldu. Şimdi Lokman'ın sırası; ey lokma sen çekil.

از هوای لقمه‌‌ی این خار خار ** از کف لقمان همی‌‌جویید خار

Bu mihnet ve meşakkat lokması yüzünden Lokman'ın ayağına batan dikeni çıkarın.

در کف او خار و سایه‌‌ش نیز نیست ** لیکتان از حرص آن تمییز نیست‌‌

Onun ayağında diken değil, gölgesi bile yok. Fakat siz, hırstan onu fark edemiyorsunuz.

خار دان آن را که خرما دیده‌‌ای ** ز آن که بس نان کور و بس نادیده‌‌ای‌‌

Hurma olarak gördüğünü diken bil. Çünkü sen çok nankör, çok görgüsüzsün!

جان لقمان که گلستان خداست ** پای جانش خسته‌‌ی خاری چراست‌‌ 1965

Lokmanın canı, Tanrının bir gül bahçesindeyken neden can ayağı bir dikenden incinsin.

اشتر آمد این وجود خار خوار ** مصطفی زادی بر این اشتر سوار

Bu diken yiyen vücut, devedir. Mustafa’dan doğan da bu deveye binmiştir.

اشترا تنگ گلی بر پشت تست ** کز نسیمش در تو صد گلزار رست‌‌

Ey deve! Sırtında öyle bir gül dengi var ki kokusundan sende, yüzlerce gül bahçesi meydana gelmiştir.

میل تو سوی مغیلان است و ریگ ** تا چه گل چینی ز خار مرده‌‌ریگ‌‌

Hâlbuki sen, hâlâ mugeylân dikenine ve kumsala meylediyorsun. Bu arta kalası dikenden gülü nasıl toplayacaksın?

ای بگشته زین طلب از کو به کو ** چند گویی کین گلستان کو و کو

Ey bu arama yüzünden taraf taraf, bucak bucak dolaşıp duran! Ne vakte kadar “Nerede bu gül bahçesi” diyeceksin?

پیش از آن کین خار پا بیرون کنی ** چشم تاریک است جولان چون کنی‌‌ 1970

Ayağındaki bu dikeni çıkarmadıkça gözün görmez. Nasıl dönüp dolaşabilirsin?

آدمی کاو می‌‌نگنجد در جهان ** در سر خاری همی‌‌گردد نهان‌‌

Ne şaşılacak şey, cihana sığmayan Âdemoğlu, gizlice bir dikenin başında dolaşıp durmakta!

مصطفی آمد که سازد هم دمی ** کلمینی یا حمیراء کلمی‌‌

Mustafa bir hemdem elde etmek için geldi; “Kellimînî yâ Humeyrâ” dedi.

ای حمیراء آتش اندر نه تو نعل ** تا ز نعل تو شود این کوه لعل

“Ey Humeyrâ! Nalı ateşe koyda bu dağ, lâl haline gelsin” buyurdu.

این حمیراء لفظ تانیث است و جان ** نام تانیث‌‌اش نهند این تازیان‌‌

Humeyrâ kelimesi, müennestir, can da müennsi semâidir. Araplar cana müennes demişlerdir.

لیک از تانیث جان را باک نیست ** روح را با مرد و زن اشراک نیست‌‌ 1975

Fakat canın müenneslikten pervası yok. Çünkü ruhun ne erkekle bir alakası var, ne kadınla!

از مونث وز مذکر برتر است ** این نه آن جان است کز خشک و تر است‌‌

Müzekkerden de yükselir, müennesten de. Bu, kurudan yaştan meydana gelen ruh (-u hayvanî) değildir ki.

این نه آن جان است کافزاید ز نان ** یا گهی باشد چنین گاهی چنان‌‌

Bu can, ekmekten kuvvetlenen yahut kâh şöyle, kâh böyle bir hale gelen can değildir.

خوش کننده ست و خوش و عین خوشی ** بی‌‌خوشی نبود خوشی ای مرتشی‌‌

Bu ruh hoşluk verir, hoştur, hoşluğun ta kendisidir. Ey maksadına erişmek için vesilelere baş vuran! Hoş olmayan, insanı hoş bir hale getiremez.

چون تو شیرین از شکر باشی بود ** کان شکر گاهی ز تو غایب شود

Sen şekerden tatlı bir hale gelsen bile o tat bazen senden gidiverir, bu mümkündür.