آدمی کاو می‌‌نگنجد در جهان ** در سر خاری همی‌‌گردد نهان‌‌

Ne şaşılacak şey, cihana sığmayan Âdemoğlu, gizlice bir dikenin başında dolaşıp durmakta!

مصطفی آمد که سازد هم دمی ** کلمینی یا حمیراء کلمی‌‌

Mustafa bir hemdem elde etmek için geldi; “Kellimînî yâ Humeyrâ” dedi.

ای حمیراء آتش اندر نه تو نعل ** تا ز نعل تو شود این کوه لعل

“Ey Humeyrâ! Nalı ateşe koyda bu dağ, lâl haline gelsin” buyurdu.

این حمیراء لفظ تانیث است و جان ** نام تانیث‌‌اش نهند این تازیان‌‌

Humeyrâ kelimesi, müennestir, can da müennsi semâidir. Araplar cana müennes demişlerdir.

لیک از تانیث جان را باک نیست ** روح را با مرد و زن اشراک نیست‌‌ 1975

Fakat canın müenneslikten pervası yok. Çünkü ruhun ne erkekle bir alakası var, ne kadınla!

از مونث وز مذکر برتر است ** این نه آن جان است کز خشک و تر است‌‌

Müzekkerden de yükselir, müennesten de. Bu, kurudan yaştan meydana gelen ruh (-u hayvanî) değildir ki.

این نه آن جان است کافزاید ز نان ** یا گهی باشد چنین گاهی چنان‌‌

Bu can, ekmekten kuvvetlenen yahut kâh şöyle, kâh böyle bir hale gelen can değildir.

خوش کننده ست و خوش و عین خوشی ** بی‌‌خوشی نبود خوشی ای مرتشی‌‌

Bu ruh hoşluk verir, hoştur, hoşluğun ta kendisidir. Ey maksadına erişmek için vesilelere baş vuran! Hoş olmayan, insanı hoş bir hale getiremez.

چون تو شیرین از شکر باشی بود ** کان شکر گاهی ز تو غایب شود

Sen şekerden tatlı bir hale gelsen bile o tat bazen senden gidiverir, bu mümkündür.

چون شکر گردی ز تاثیر وفا ** پس شکر کی از شکر باشد جدا 1980

Fakat fazla vefakârlık sebebiyle tamamen şeker olursan buna imkân yoktur. Nasıl olurda şekerden tat ayrılır, imkânı var mı?

عاشق از خود چون غذا یابد رحیق ** عقل آن جا گم شود گم ای رفیق‌‌

Ey hoş arkadaş! Âşık, halis ve sâf şarabı, kendisinden bulur, onunla gıdalanırsa bu makamda artık akıl kaybolur, (bu sırra akıl ermez).

عقل جزوی عشق را منکر بود ** گر چه بنماید که صاحب سر بود

Aklı cüzi sırra sahip gibi görünürse de hakikatte aşkı inkâr eder.

زیرک و داناست اما نیست نیست ** تا فرشته لا نشد اهریمنی است‌‌

Zekidir bilir; fakat yok olmamıştır. Melek bile yok olmadıkça şeytandır.

او به قول و فعل یار ما بود ** چون به حکم حال آیی لا بود

Aklı cüzi sözde ve işte bizim dostumuzdur. Ama hal bahsine gelirsen orada bir hiçten, bir yoktan ibarettir.

لا بود چون او نشد از هست نیست ** چون که طوعا لا نشد کرها بسی است‌‌ 1985

Varlıktan fâni olmadığı için o, hiçtir, yoktur. Kendi dileğiyle yok olmayınca nihayet zorla, istemediği halde yok olacaktır. Bu da ona yeter.

جان کمال است و ندای او کمال ** مصطفی گویان ارحنا یا بلال‌‌

Can, kemaldir, çağırması sesi de kemaldir. Onun için Mustafa “Ey Bilâl bizi dinlendir ferahlandır;

ای بلال افراز بانگ سلسلت ** ز آن دمی کاندر دمیدم در دلت‌‌

Ey Bilâl! Gönlüne nefhettiğim o nefhadan, o feyizden dalga dalga coşan sesini yücelt.

ز آن دمی کادم از آن مدهوش گشت ** هوش اهل آسمان بی‌‌هوش گشت‌‌

Âdem’i bile kendinden geçiren, gök ehlinin bile akıllarını hayrete düşüren o nefhayla sesini yükselt!” buyurdu.

مصطفی بی‌‌خویش شد ز آن خوب صوت ** شد نمازش از شب تعریس فوت‌‌

Mustafa o güzel sesle kendinden geçti. Ta’rîs gecesinde namazı kaçtı.

سر از آن خواب مبارک بر نداشت ** تا نماز صبحدم آمد به چاشت‌‌ 1990

O mübarek uykudan başkaldırmadı; sabah namazının vakti geçip kuşluk çağı geldi.

در شب تعریس پیش آن عروس ** یافت جان پاک ایشان دستبوس‌‌

Ta’rîs gecesi, o gelinin huzurunda tertemiz canları, el öpme devletine erişti.

عشق و جان هر دو نهانند و ستیر ** گر عروسش خوانده‌‌ام عیبی مگیر

Aşk ve can... her ikisi de gizli ve örtülüdür. Tanrıya gelin dediğim için beni ayıplama.

از ملولی یار خامش کردمی ** گر همو مهلت بدادی یک دمی‌‌

Sevgili, benim sözüme darılsaydı susardım; bana bir lâhzacık mühlet verseydi sükût ederdim.

لیک می‌‌گوید بگو هین عیب نیست ** جز تقاضای قضای غیب نیست‌‌

Fakat “Söyle, bu söz ayıp olmaz. Senin sözün, gayb âlemindeki kaza ve kaderin zuhurundan başka bir şey değildir” demekte.

عیب باشد کاو نبیند جز که عیب ** عیب کی بیند روان پاک غیب‌‌ 1995

Ayıptan başka bir şey görmeyene ayıptır. Fakat gayb âleminin pâk ruhu, hiç ayıp görür mü?