استن این عالم ای جان غفلت است ** هوشیاری این جهان را آفت است‌‌

هوشیاری ز آن جهان است و چو آن ** غالب آید پست گردد این جهان‌‌

هوشیاری آفتاب و حرص یخ ** هوشیاری آب و این عالم وسخ‌‌

ز آن جهان اندک ترشح می‌‌رسد ** تا نغرد در جهان حرص و حسد

گر ترشح بیشتر گردد ز غیب ** نی هنر ماند در این عالم نه عیب‌‌ 2070

این ندارد حد سوی آغاز رو ** سوی قصه‌‌ی مرد مطرب باز رو

بقیه‌‌ی قصه‌‌ی پیر چنگی و بیان مخلص آن‌‌

مطربی کز وی جهان شد پر طرب ** رسته ز آوازش خیالات عجب‌‌

از نوایش مرغ دل پران شدی ** وز صدایش هوش جان حیران شدی‌‌

چون بر آمد روزگار و پیر شد ** باز جانش از عجز پشه‌‌گیر شد

پشت او خم گشت همچون پشت خم ** ابروان بر چشم همچون پالدم‌‌ 2075

گشت آواز لطیف جان فزاش ** زشت و نزد کس نیرزیدی به لاش‌‌

آن نوای رشک زهره آمده ** همچو آواز خر پیری شده‌‌

خود کدامین خوش که او ناخوش نشد ** یا کدامین سقف کان مفرش نشد

غیر آواز عزیزان در صدور ** که بود از عکس دمشان نفخ صور

اندرونی کاندرونها مست از اوست ** نیستی کاین هستهامان هست از اوست‌‌ 2080

کهربای فکر و هر آواز او ** لذت الهام و وحی و راز او

چون که مطرب پیرتر گشت و ضعیف ** شد ز بی‌‌کسبی رهین یک رغیف‌‌

گفت عمر و مهلتم دادی بسی ** لطفها کردی خدایا با خسی‌‌

معصیت ورزیده‌‌ام هفتاد سال ** باز نگرفتی ز من روزی نوال‌‌

نیست کسب امروز مهمان توام ** چنگ بهر تو زنم آن توام‌‌ 2085

چنگ را برداشت و شد الله جو ** سوی گورستان یثرب آه گو

گفت خواهم از حق ابریشم بها ** کاو به نیکویی پذیرد قلبها

چون که زد بسیار و گریان سر نهاد ** چنگ بالین کرد و بر گوری فتاد

خواب بردش مرغ جانش از حبس رست ** چنگ و چنگی را رها کرد و بجست‌‌

گشت آزاد از تن و رنج جهان ** در جهان ساده و صحرای جان‌‌ 2090