مسندت من بودم از من تاختی ** بر سر منبر تو مسند ساختی‌‌

مسندت من بودم از من تاختی ** بر سر منبر تو مسند ساختی‌‌ 2115

گفت خواهی که ترا نخلی کنند ** شرقی و غربی ز تو میوه چنند

یا در آن عالم حقت سروی کند ** تا تر و تازه بمانی تا ابد

گفت آن خواهم که دایم شد بقاش ** بشنو ای غافل کم از چوبی مباش‌‌

آن ستون را دفن کرد اندر زمین ** تا چو مردم حشر گردد یوم دین‌‌

تا بدانی هر که را یزدان بخواند ** از همه کار جهان بی‌‌کار ماند 2120

هر که را باشد ز یزدان کار و بار ** یافت بار آن جا و بیرون شد ز کار

آن که او را نبود از اسرار داد ** کی کند تصدیق او ناله‌‌ی جماد

گوید آری نه ز دل بهر وفاق ** تا نگویندش که هست اهل نفاق‌‌

گر نیندی واقفان امر کن ** در جهان رد گشته بودی این سخن‌‌

صد هزاران ز اهل تقلید و نشان ** افکندشان نیم وهمی در گمان‌‌ 2125

که به ظن تقلید و استدلالشان ** قایم است و جمله پر و بالشان‌‌

شبهه‌‌ای انگیزد آن شیطان دون ** در فتند این جمله کوران سر نگون‌‌

پای استدلالیان چوبین بود ** پای چوبین سخت بی‌‌تمکین بود

غیر آن قطب زمان دیده‌‌ور ** کز ثباتش کوه گردد خیره‌‌سر

پای نابینا عصا باشد عصا ** تا نیفتد سر نگون او بر حصا 2130

آن سواری کاو سپه را شد ظفر ** اهل دین را کیست سلطان بصر

با عصا کوران اگر ره دیده‌‌اند ** در پناه خلق روشن دیده‌‌اند

گرنه بینایان بدندی و شهان ** جمله کوران مرده‌‌اندی در جهان‌‌

نی ز کوران کشت آید نه درود ** نه عمارت نه تجارتها و سود

گر نکردی رحمت و افضالتان ** در شکستی چوب استدلالتان‌‌ 2135

این عصا چه بود قیاسات و دلیل ** آن عصا کی دادشان بینا جلیل‌‌

چون عصا شد آلت جنگ و نفیر ** آن عصا را خرد بشکن ای ضریر

او عصاتان داد تا پیش آمدید ** آن عصا از خشم هم بر وی زدید

حلقه‌‌ی کوران به چه کار اندرید ** دیدبان را در میانه آورید