تو مگو ما را بدان شه بار نیست ** با کریمان کارها دشوار نیست‌‌

بیان آن که کشتن و زهر دادن مرد زرگر به اشارت الهی بود نه به هوای نفس و تامل فاسد

کشتن آن مرد بر دست حکیم ** نی پی اومید بود و نی ز بیم‌‌

او نکشتش از برای طبع شاه ** تا نیامد امر و الهام اله‌‌

آن پسر را کش خضر ببرید حلق ** سر آن را درنیابد عام خلق‌‌

آن که از حق یابد او وحی و جواب ** هر چه فرماید بود عین صواب‌‌ 225

آن که جان بخشد اگر بکشد رواست ** نایب است و دست او دست خداست‌‌

همچو اسماعیل پیشش سر بنه ** شاد و خندان پیش تیغش جان بده‌‌

تا بماند جانت خندان تا ابد ** همچو جان پاک احمد با احد

عاشقان جام فرح آن گه کشند ** که به دست خویش خوبانشان کشند

شاه آن خون از پی شهوت نکرد ** تو رها کن بد گمانی و نبرد 230

تو گمان بردی که کرد آلودگی ** در صفا غش کی هلد پالودگی‌‌

بهر آن است این ریاضت وین جفا ** تا بر آرد کوره از نقره جفا

بهر آن است امتحان نیک و بد ** تا بجوشد بر سر آرد زر زبد

گر نبودی کارش الهام اله ** او سگی بودی دراننده نه شاه‌‌

پاک بود از شهوت و حرص و هوا ** نیک کرد او لیک نیک بد نما 235

گر خضر در بحر کشتی را شکست ** صد درستی در شکست خضر هست‌‌

وهم موسی با همه نور و هنر ** شد از آن محجوب، تو بی‌‌پر مپر

آن گل سرخ است تو خونش مخوان ** مست عقل است او تو مجنونش مخوان‌‌

گر بدی خون مسلمان کام او ** کافرم گر بردمی من نام او

می‌‌بلرزد عرش از مدح شقی ** بد گمان گردد ز مدحش متقی‌‌ 240

شاه بود و شاه بس آگاه بود ** خاص بود و خاصه‌‌ی الله بود

آن کسی را کش چنین شاهی کشد ** سوی بخت و بهترین جاهی کشد

گر ندیدی سود او در قهر او ** کی شدی آن لطف مطلق قهر جو

بچه می‌‌لرزد از آن نیش حجام ** مادر مشفق در آن غم شاد کام‌‌

نیم جان بستاند و صد جان دهد ** آن چه در وهمت نیاید آن دهد 245