بهر این مومن همی‌‌گوید ز بیم ** در نماز اهد الصراط المستقیم‌‌

İşte bunun için mümin tevfika mazhar olamamak korkusundan daima namazda “İhdinas sıratal mustakim” der.

آن درم دادن سخی را لایق است ** جان سپردن خود سخای عاشق است‌‌ 2235

O para veriş cömert kişiye lâyıktır. Can vermekse esasen âşıkın vergisidir.

نان دهی از بهر حق نانت دهند ** جان دهی از بهر حق جانت دهند

Hak uğruna ekmek verirsen sana ekmek verirler; Hak uğruna can verirsen sana da can bahşederler.

گر بریزد برگهای این چنار ** برگ بی‌‌برگیش بخشد کردگار

Şu çınarın yaprakları dökülürse Tanrı, ona yapraksızlık azığı bağışlar.

گر نماند از جود در دست تو مال ** کی کند فضل خدایت پای مال‌‌

Dağıtmaktan dolayı elinde mal kalmazsa Tanrı’nın inayeti, seni hiç ayaklar altında çiğnetir mi?

هر که کارد گردد انبارش تهی ** لیکش اندر مزرعه باشد بهی‌‌

Bir adam ekin ekince ambarı boşalır ama bu işin iyiliği, tarlada belli olur.

و آن که در انبار ماند و صرفه کرد ** اشپش و موش و حوادث پاک خورد 2240

Fakat tohumu ambara kor, biriktirirse zaman geçtikçe bitler, fareler, o tohumu yiyip bitirirler.

این جهان نفی است در اثبات جو ** صورتت صفر است در معنات جو

Bu cihan tamamiyle fânidir; aradığını sebatlı, kararlı âlemde ara! Sûretin sıfırdan ibarettir; dilediğini mâna âleminde dile!

جان شور تلخ پیش تیغ بر ** جان چون دریای شیرین را بخر

Acı ve tuzlu canı kılıç önüne koy, feda et de tatlı bir deniz gibi olan canı al!

ور نمی‌‌دانی شدن زین آستان ** باری از من گوش کن این داستان‌‌

Eğer bu kapıdan bunu almaya kudretin yoksa bari şu hikâyeyi dinle!

قصه‌‌ی خلیفه که در کرم در زمان خود از حاتم طایی گذشته بود و نظیر خود نداشت‌‌

Zamanında Kerem ve ihsanda Hatemi Tai’yi geçen ve nazirî bulunmayan Halifenin hikâyesi

یک خلیفه بود در ایام پیش ** کرده حاتم را غلام جود خویش‌‌

Eski zamanda bir halife vardı ki, Hâtem’i cömertliğine köle etmişti.

رایت اکرام و داد افراشته ** فقر و حاجت از جهان برداشته‌‌ 2245

İhsan ve adalet bayrağını yüceltmiş, dünyadan yoksulluk ve ihtiyacı kaldırmıştı.

بحر و کان از بخشش‌‌اش صاف آمده ** داد او از قاف تا قاف آمده‌‌

Deniz ve inci, onun vergisine nispetle ehemmiyetsiz bir hale gelmiş lûtuf ve ihsan Kaf’tan Kaf’a yayılmıştı.

در جهان خاک ابر و آب بود ** مظهر بخشایش وهاب بود

O padişah, topraktan ibaret olan şu yeryüzünde bulut ve yağmurdu. İn’am ve ihsan sahibi Tanrı’nın vericiliğine mazhardı.

از عطایش بحر و کان در زلزله ** سوی جودش قافله بر قافله‌‌

Deniz ve maden, onun ihsanına karşı zelzeleye düşmüş, onun cömertliğine doğru kafile kafile gelip duruyordu.

قبله‌‌ی حاجت در و دروازه‌‌اش ** رفته در عالم به جود آوازه‌‌اش‌‌

Kapısı, hacet kıblesiydi. Şöhreti, cömertlikle bütün âleme yayılmıştı.

هم عجم هم روم هم ترک و عرب ** مانده از جود و سخایش در عجب‌‌ 2250

Onun vergisinden, onun cömertliğinden Acem de şaşırmıştı,Rum da. Türk de hayrete dalmıştı, Arap da.

آب حیوان بود و دریای کرم ** زنده گشته هم عرب زو هم عجم‌‌

Hayat suyu, kerem deniziydi. Onun yüzünden Arap da dirilmişti. Acem de!

قصه‌‌ی اعرابی درویش و ماجرای زن با او به سبب قلت و درویشی‌‌

Yoksul Arap bedevisinin hikâyesi ve yoksulluk yüzünden karısıyla arasında geçen şey

یک شب اعرابی زنی مر شوی را ** گفت و از حد برد گفت‌‌وگوی را

Bir gece bir bedevi karısı, dedikoduyu hadden aşırarak kocasına dedi ki:

کاین همه فقر و جفا ما می‌‌کشیم ** جمله عالم در خوشی ما ناخوشیم‌‌

“Bütün bu yoksulluğu, bu cefayı biz çekmekteyiz. Âlemin ömrü hoşlukla geçiyor. Sade biz kötü bir haldeyiz.

نان‌‌مان نی نان خورشمان درد و رشک ** کوزه‌‌مان نه آبمان از دیده اشک‌‌

Ekmeğimiz yok, katığımız dert ve haset... Testimiz yok suyumuz gözyaşı.

جامه‌‌ی ما روز تاب آفتاب ** شب نهالین و لحاف از ماهتاب‌‌ 2255

Gündüzün elbisemiz güneşin ziyası... Geceleyin döşek ve yorganımız ay ışığı.

قرص مه را قرص نان پنداشته ** دست سوی آسمان برداشته‌‌

Açlığımızdan değil mi ayı, okkalık ekmek sanıp elimizle gökyüzüne saldırıyoruz.

ننگ درویشان ز درویشی ما ** روز شب از روزی اندیشی ما

Yoksullar bizim yoksulluğumuzdan ve gece gündüz yiyecek düşünmemizden arlanıyorlar.

خویش و بیگانه شده از ما رمان ** بر مثال سامری از مردمان‌‌

Sâmirî’nin halktan kaçtığı gibi akraba, yabancı... herkes, bizden kaçıyor.