در جهان خاک ابر و آب بود ** مظهر بخشایش وهاب بود

از عطایش بحر و کان در زلزله ** سوی جودش قافله بر قافله‌‌

قبله‌‌ی حاجت در و دروازه‌‌اش ** رفته در عالم به جود آوازه‌‌اش‌‌

هم عجم هم روم هم ترک و عرب ** مانده از جود و سخایش در عجب‌‌ 2250

آب حیوان بود و دریای کرم ** زنده گشته هم عرب زو هم عجم‌‌

قصه‌‌ی اعرابی درویش و ماجرای زن با او به سبب قلت و درویشی‌‌

یک شب اعرابی زنی مر شوی را ** گفت و از حد برد گفت‌‌وگوی را

کاین همه فقر و جفا ما می‌‌کشیم ** جمله عالم در خوشی ما ناخوشیم‌‌

نان‌‌مان نی نان خورشمان درد و رشک ** کوزه‌‌مان نه آبمان از دیده اشک‌‌

جامه‌‌ی ما روز تاب آفتاب ** شب نهالین و لحاف از ماهتاب‌‌ 2255

قرص مه را قرص نان پنداشته ** دست سوی آسمان برداشته‌‌

ننگ درویشان ز درویشی ما ** روز شب از روزی اندیشی ما

خویش و بیگانه شده از ما رمان ** بر مثال سامری از مردمان‌‌

گر بخواهم از کسی یک مشت نسک ** مر مرا گوید خمش کن مرگ و جسک‌‌

مر عرب را فخر غزو است و عطا ** در عرب تو همچو اندر خط خطا 2260

چه غزا ما بی‌‌غزا خود کشته‌‌ایم ** ما به تیغ فقر بی‌‌سر گشته‌‌ایم‌‌

چه عطا ما بر گدایی می‌‌تنیم ** مر مگس را در هوا رگ می‌‌زنیم‌‌

گر کسی مهمان رسد گر من منم ** شب بخسبد قصد دلق او کنم‌‌

مغرور شدن مریدان محتاج به مدعیان مزور و ایشان را شیخ و محتشم و واصل پنداشتن و نقل را از نقد فرق نادانستن و بر بسته را از بر رسته‌‌

بهر این گفتند دانایان به فن ** میهمان محسنان باید شدن‌‌

تو مرید و میهمان آن کسی ** کاو ستاند حاصلت را از خسی‌‌ 2265

نیست چیره چون ترا چیره کند ** نور ندهد مر ترا تیره کند

چون و را نوری نبود اندر قران ** نور کی یابند از وی دیگران‌‌

همچو اعمش کو کند داروی چشم ** چه کشد در چشمها الا که یشم‌‌

حال ما این است در فقر و عنا ** هیچ مهمانی مبا مغرور ما

قحط ده سال ار ندیدی در صور ** چشمها بگشا و اندر ما نگر 2270

ظاهر ما چون درون مدعی ** در دلش ظلمت زبانش شعشعی‌‌