چون و را نوری نبود اندر قران ** نور کی یابند از وی دیگران‌‌

همچو اعمش کو کند داروی چشم ** چه کشد در چشمها الا که یشم‌‌

حال ما این است در فقر و عنا ** هیچ مهمانی مبا مغرور ما

قحط ده سال ار ندیدی در صور ** چشمها بگشا و اندر ما نگر 2270

ظاهر ما چون درون مدعی ** در دلش ظلمت زبانش شعشعی‌‌

از خدا بویی نه او را نی اثر ** دعویش افزون ز شیث و بو البشر

دیو ننموده و را هم نقش خویش ** او همی‌‌گوید ز ابدالیم و بیش‌‌

حرف درویشان بدزدیده بسی ** تا گمان آید که هست او خود کسی‌‌

خرده گیرد در سخن بر بایزید ** ننگ دارد از درون او یزید 2275

بی‌‌نوا از نان و خوان آسمان ** پیش او ننداخت حق یک استخوان‌‌

او ندا کرده که خوان بنهاده‌‌ام ** نایب حقم خلیفه زاده‌‌ام‌‌

الصلا ساده دلان پیچ پیچ ** تا خورید از خوان جودم سیر هیچ‌‌

سالها بر وعده‌‌ی فردا کسان ** گرد آن در گشته فردا نارسان‌‌

دیر باید تا که سر آدمی ** آشکارا گردد از بیش و کمی‌‌ 2280

زیر دیوار بدن گنج است یا ** خانه‌‌ی مار است و مور و اژدها

چون که پیدا گشت کاو چیزی نبود ** عمر طالب رفت آگاهی چه سود

در بیان آن که نادر افتد که مریدی در مدعی مزور اعتقاد به صدق ببندد که او کسی است و بدین اعتقاد به مقامی برسد که شیخش در خواب ندیده باشد و آب و آتش او را گزند نکند و شیخش را گزند کند و لیکن به نادر نادر

لیک نادر طالب آید کز فروغ ** در حق او نافع آید آن دروغ‌‌

او به قصد نیک خود جایی رسد ** گر چه جان پنداشت و آن آمد جسد

چون تحری در دل شب قبله را ** قبله نی و آن نماز او روا 2285

مدعی را قحط جان اندر سر است ** لیک ما را قحط نان بر ظاهر است‌‌

ما چرا چون مدعی پنهان کنیم ** بهر ناموس مزور جان کنیم‌‌

صبر فرمودن اعرابی زن خود را و فضیلت صبر و فقر بیان کردن با زن‌‌

شوی گفتش چند جویی دخل و کشت ** خود چه ماند از عمر افزون‌‌تر گذشت‌‌

عاقل اندر بیش و نقصان ننگرد ** ز آن که هر دو همچو سیلی بگذرد

خواه صاف و خواه سیل تیره رو ** چون نمی‌‌پاید دمی از وی مگو 2290

اندر این عالم هزاران جانور ** می‌‌زید خوش عیش بی‌‌زیر و زبر