اندر این عالم هزاران جانور ** می‌‌زید خوش عیش بی‌‌زیر و زبر

شکر می‌‌گوید خدا را فاخته ** بر درخت و برگ شب ناساخته‌‌

حمد می‌‌گوید خدا را عندلیب ** کاعتماد رزق بر تست ای مجیب‌‌

باز دست شاه را کرده نوید ** از همه مردار ببریده امید

همچنین از پشه‌‌گیری تا به پیل ** شد عیال الله و حق نعم المعیل‌‌ 2295

این همه غمها که اندر سینه‌‌هاست ** از بخار و گرد بود و باد ماست‌‌

این غمان بیخ کن چون داس ماست ** این چنین شد و آن چنان وسواس ماست‌‌

دان که هر رنجی ز مردن پاره‌‌ای است ** جزو مرگ از خود بران گر چاره‌‌ای است‌‌

چون ز جزو مرگ نتوانی گریخت ** دان که کلش بر سرت خواهند ریخت‌‌

جزو مرگ ار گشت شیرین مر ترا ** دان که شیرین می‌‌کند کل را خدا 2300

دردها از مرگ می‌‌آید رسول ** از رسولش رو مگردان ای فضول‌‌

هر که شیرین می‌‌زید او تلخ مرد ** هر که او تن را پرستد جان نبرد

گوسفندان را ز صحرا می‌‌کشند ** آن که فربه تر مر آن را می‌‌کشند

شب گذشت و صبح آمد ای تمر ** چند گیری این فسانه‌‌ی زر ز سر

تو جوان بودی و قانع‌‌تر بدی ** زر طلب گشتی خود اول زر بدی‌‌ 2305

رز بدی پر میوه چون کاسد شدی ** وقت میوه پختنت فاسد شدی‌‌

میوه‌‌ات باید که شیرین‌‌تر شود ** چون رسن تابان نه واپس‌‌تر رود

جفت مایی جفت باید هم صفت ** تا بر آید کارها با مصلحت‌‌

جفت باید بر مثال همدگر ** در دو جفت کفش و موزه در نگر

گر یکی کفش از دو تنگ آید بپا ** هر دو جفتش کار ناید مر ترا 2310

جفت در یک خرد و آن دیگر بزرگ ** جفت شیر بیشه دیدی هیچ گرگ‌‌

راست ناید بر شتر جفت جوال ** آن یکی خالی و این پر مال مال‌‌

من روم سوی قناعت دل قوی ** تو چرا سوی شناعت می‌‌روی‌‌

مرد قانع از سر اخلاص و سوز ** زین نسق می‌‌گفت با زن تا به روز

نصیحت کردن زن مر شوی را که سخن افزون از قدم و از مقام خود مگو لم تقولون ما لا تفعلونکه این سخنها اگر چه راست است این مقام توکل ترا نیست و این سخن گفتن فوق مقام و معامله‌‌ی خود زیان دارد و کبر مقتا عند الله باشد

زن بر او زد بانگ کای ناموس کیش ** من فسون تو نخواهم خورد بیش‌‌ 2315