نام حق بستاند از تو داد من ** من به نام حق سپردم جان و تن‌‌

یا به زخم من رگ جانت برد ** یا که همچون من به زندانت برد 2340

زن از این گونه خشن گفتارها ** خواند بر شوی جوان طومارها

نصیحت کردن مرد مر زن را که در فقیران به خواری منگر و در کار حق به گمان کمال نگر و طعنه مزن بر فقر و فقیران به خیال و گمان بی‌‌نوایی خویشتن‌‌

گفت ای زن تو زنی یا بو الحزن ** فقر فخر آمد مرا بر سر مزن‌‌

مال و زر سر را بود همچون کلاه ** کل بود او کز کله سازد پناه‌‌

آن که زلف جعد و رعنا باشدش ** چون کلاهش رفت خوشتر آیدش‌‌

مرد حق باشد به مانند بصر ** پس برهنه‌‌ش به که پوشیده نظر 2345

وقت عرضه کردن آن برده فروش ** بر کند از بنده جامه‌‌ی عیب پوش‌‌

ور بود عیبی برهنه کی کند ** بل به جامه خدعه‌‌ای با وی کند

گوید این شرمنده است از نیک و بد ** از برهنه کردن او از تو رمد

خواجه در عیب است غرقه تا به گوش ** خواجه را مال است و مالش عیب پوش‌‌

کز طمع عیبش نبیند طامعی ** گشت دلها را طمعها جامعی‌‌ 2350

ور گدا گوید سخن چون زر کان ** ره نیابد کاله‌‌ی او در دکان‌‌

کار درویشی ورای فهم تست ** سوی درویشی بمنگر سست سست‌‌

ز آن که درویشان ورای ملک و مال ** روزیی دارند ژرف از ذو الجلال‌‌

حق تعالی عادل است و عادلان ** کی کنند استمگری بر بی‌‌دلان‌‌

آن یکی را نعمت و کالا دهند ** وین دگر را بر سر آتش نهند 2355

آتشش سوزا که دارد این گمان ** بر خدای خالق هر دو جهان‌‌

فقر فخری از گزاف است و مجاز ** نی هزاران عز پنهان است و ناز

از غضب بر من لقبها راندی ** یارگیر و مار گیرم خواندی‌‌

گر بگیرم بر کنم دندان مار ** تاش از سر کوفتن نبود ضرار

ز آن که آن دندان عدوی جان اوست ** من عدو را می‌‌کنم زین علم دوست‌‌ 2360

از طمع هرگز نخوانم من فسون ** این طمع را کرده‌‌ام من سر نگون‌‌

حاش لله طمع من از خلق نیست ** از قناعت در دل من عالمی است‌‌

بر سر امرودبن بینی چنان ** ز آن فرود آ تا نماند آن گمان‌‌