گفت احمد مر و را که راستی ** راست گفتی گر چه کار افزاستی‌‌

دید صدیقش بگفت ای آفتاب ** نی ز شرقی نی ز غربی خوش بتاب‌‌

گفت احمد راست گفتی ای عزیز ** ای رهیده تو ز دنیای نه چیز

حاضران گفتند ای صدر الوری ** راست گو گفتی دو ضد گو را چرا

گفت من آیینه‌‌ام مصقول دست ** ترک و هندو در من آن بیند که هست‌‌ 2370

ای زن ار طماع می‌‌بینی مرا ** زین تحری زنانه برتر آ

این طمع را ماند و رحمت بود ** کو طمع آن جا که آن نعمت بود

امتحان کن فقر را روزی دو تو ** تا به فقر اندر غنا بینی دو تو

صبر کن با فقر و بگذار این ملال ** ز آن که در فقر است عز ذو الجلال‌‌

سرکه مفروش و هزاران جان ببین ** از قناعت غرق بحر انگبین‌‌ 2375

صد هزاران جان تلخی کش نگر ** همچو گل آغشته اندر گل شکر

ای دریغا مر ترا گنجا بدی ** تا ز جانم شرح دل پیدا شدی‌‌

این سخن شیر است در پستان جان ** بی‌‌کشنده خوش نمی‌‌گردد روان‌‌

مستمع چون تشنه و جوینده شد ** واعظ ار مرده بود گوینده شد

مستمع چون تازه آمد بی‌‌ملال ** صد زبان گردد به گفتن گنگ و لال‌‌ 2380

چون که نامحرم در آید از درم ** پرده در پنهان شوند اهل حرم‌‌

ور در آید محرمی دور از گزند ** بر گشایند آن ستیران روی‌‌بند

هر چه را خوب و خوش و زیبا کنند ** از برای دیده‌‌ی بینا کنند

کی بود آواز چنگ و زیر و بم ** از برای گوش بی‌‌حس اصم‌‌

مشک را بی‌‌هوده حق خوش دم نکرد ** بهر حس کرد او پی اخشم نکرد 2385

حق زمین و آسمان بر ساخته ست ** در میان بس نار و نور افراخته ست‌‌

این زمین را از برای خاکیان ** آسمان را مسکن افلاکیان‌‌

مرد سفلی دشمن بالا بود ** مشتری هر مکان پیدا بود

ای ستیره هیچ تو برخاستی ** خویشتن را بهر کور آراستی‌‌

گر جهان را پر در مکنون کنم ** روزی تو چون نباشد چون کنم‌‌ 2390