گر ز درویشی دلم از صبر جست ** بهر خویشم نیست آن بهر تو است‌‌

تو مرا در دردها بودی دوا ** من نمی‌‌خواهم که باشی بی‌‌نوا

جان تو کز بهر خویشم نیست این ** از برای تستم این ناله و حنین‌‌ 2400

خویش من و الله که بهر خویش تو ** هر نفس خواهد که میرد پیش تو

کاش جانت کش روان من فدی ** از ضمیر جان من واقف بدی‌‌

چون تو با من این چنین بودی به ظن ** هم ز جان بیزار گشتم هم ز تن‌‌

خاک را بر سیم و زر کردیم چون ** تو چنینی با من ای جان را سکون‌‌

تو که در جان و دلم جا می‌‌کنی ** زین قدر از من تبرا می‌‌کنی‌‌ 2405

تو تبرا کن که هستت دستگاه ** ای تبرای ترا جان عذر خواه‌‌

یاد می‌‌کن آن زمانی را که من ** چون صنم بودم تو بودی چون شمن‌‌

بنده بر وفق تو دل افروخته ست ** هر چه گویی پخت گوید سوخته ست‌‌

من سپاناخ تو با هر چم پزی ** یا ترش با یا که شیرین می‌‌سزی‌‌

کفر گفتم نک به ایمان آمدم ** پیش حکمت از سر جان آمدم‌‌ 2410

خوی شاهانه‌‌ی ترا نشناختم ** پیش تو گستاخ خر در تاختم‌‌

چون ز عفو تو چراغی ساختم ** توبه کردم اعتراض انداختم‌‌

می‌‌نهم پیش تو شمشیر و کفن ** می‌‌کشم پیش تو گردن را بزن‌‌

از فراق تلخ می‌‌گویی سخن ** هر چه خواهی کن و لیکن این مکن‌‌

در تو از من عذر خواهی هست سر ** با تو بی‌‌من او شفیعی مستمر 2415

عذر خواهم در درونت خلق تست ** ز اعتماد او دل من جرم جست‌‌

رحم کن پنهان ز خود ای خشمگین ** ای که خلقت به ز صد من انگبین‌‌

زین نسق می‌‌گفت با لطف و گشاد ** در میانه گریه‌‌ای بر وی فتاد

گریه چون از حد گذشت و های های ** زو که بی‌‌گریه بد او خود دل ربای‌‌

شد از آن باران یکی برقی پدید ** زد شراری در دل مرد وحید 2420

آن که بنده‌‌ی روی خوبش بود مرد ** چون بود چون بندگی آغاز کرد

آن که از کبرش دلت لرزان بود ** چون شوی چون پیش تو گریان شود