جست از سوی دکان سویی گریخت ** شیشه‌‌های روغن گل را بریخت‌‌

جست از سوی دکان سویی گریخت ** شیشه‌‌های روغن گل را بریخت‌‌ 250

از سوی خانه بیامد خواجه‌‌اش ** بر دکان بنشست فارغ خواجه‌‌وش‌‌

دید پر روغن دکان و جامه چرب ** بر سرش زد گشت طوطی کل ز ضرب‌‌

روزکی چندی سخن کوتاه کرد ** مرد بقال از ندامت آه کرد

ریش بر می‌‌کند و می‌‌گفت ای دریغ ** کافتاب نعمتم شد زیر میغ‌‌

دست من بشکسته بودی آن زمان ** که زدم من بر سر آن خوش زبان‌‌ 255

هدیه‌‌ها می‌‌داد هر درویش را ** تا بیابد نطق مرغ خویش را

بعد سه روز و سه شب حیران و زار ** بر دکان بنشسته بد نومید وار

می‌‌نمود آن مرغ را هر گون شگفت ** تا که باشد کاندر آید او بگفت‌‌

جولقیی سر برهنه می‌‌گذشت ** با سر بی‌‌مو چو پشت طاس و طشت‌‌

طوطی اندر گفت آمد در زمان ** بانگ بر درویش زد که هی فلان‌‌ 260

از چه ای کل با کلان آمیختی ** تو مگر از شیشه روغن ریختی‌‌

از قیاسش خنده آمد خلق را ** کو چو خود پنداشت صاحب دلق را

کار پاکان را قیاس از خود مگیر ** گر چه ماند در نبشتن شیر و شیر

جمله عالم زین سبب گمراه شد ** کم کسی ز ابدال حق آگاه شد

همسری با انبیا برداشتند ** اولیا را همچو خود پنداشتند 265

گفته اینک ما بشر ایشان بشر ** ما و ایشان بسته‌‌ی خوابیم و خور

این ندانستند ایشان از عمی ** هست فرقی در میان بی‌‌منتها

هر دو گون زنبور خوردند از محل ** لیک شد ز ان نیش و زین دیگر عسل‌‌

هر دو گون آهو گیا خوردند و آب ** زین یکی سرگین شد و ز ان مشک ناب‌‌

هر دو نی خوردند از یک آب خور ** این یکی خالی و آن پر از شکر 270

صد هزاران این چنین اشباه بین ** فرقشان هفتاد ساله راه بین‌‌

این خورد گردد پلیدی زو جدا ** آن خورد گردد همه نور خدا

این خورد زاید همه بخل و حسد ** و آن خورد زاید همه نور احد

این زمین پاک و ان شوره ست و بد ** این فرشته‌‌ی پاک و ان دیو است و دد