زن نمی‌‌دانست کانجا بر گذر ** هست جاری دجله‌‌ی همچون شکر

در میان شهر چون دریا روان ** پر ز کشتیها و شست ماهیان‌‌

رو بر سلطان و کار و بار بین ** حس تجری تحتها الأنهار بین‌‌

این چنین حسها و ادراکات ما ** قطره‌‌ای باشد در آن نهر صفا

در نمد دوختن زن عرب سبوی آب باران را و مهر نهادن بر وی از غایت اعتقاد عرب‌‌

مرد گفت آری سبو را سر ببند ** هین که این هدیه ست ما را سودمند 2720

در نمد در دوز تو این کوزه را ** تا گشاید شه به هدیه روزه را

کاین چنین اندر همه آفاق نیست ** جز رحیق و مایه‌‌ی اذواق نیست‌‌

ز آن که ایشان ز آبهای تلخ و شور ** دایما پر علت‌‌اند و نیم کور

مرغ کآب شور باشد مسکنش ** او چه داند جای آب روشنش‌‌

ای که اندر چشمه‌ی شورست جان ** تو چه دانی شط و جیحون و فرات 2725

ای تو نارسته از این فانی رباط ** تو چه دانی محو و سکر و انبساط

ور بدانی نقلت از اب وز جد است ** پیش تو این نامها چون ابجد است‌‌

ابجد و هوز چه فاش است و پدید ** بر همه طفلان و معنی بس بعید

پس سبو برداشت آن مرد عرب ** در سفر شد می‌‌کشیدش روز و شب‌‌

بر سبو لرزان بد از آفات دهر ** هم کشیدش از بیابان تا به شهر 2730

زن مصلا باز کرده از نیاز ** رب سلم ورد کرده در نماز

که نگه دار آب ما را از خسان ** یا رب آن گوهر بدان دریا رسان‌‌

گر چه شویم آگه است و پر فن است ** لیک گوهر را هزاران دشمن است‌‌

خود چه باشد گوهر آب کوثر است ** قطره‌‌ای زین است کاصل گوهر است‌‌

از دعاهای زن و زاری او ** وز غم مرد و گرانباری او 2735

سالم از دزدان و از آسیب سنگ ** برد تا دار الخلافه بی‌‌درنگ‌‌

دید درگاهی پر از انعامها ** اهل حاجت گستریده دامها

دم به دم هر سوی صاحب حاجتی ** یافته ز آن در عطا و خلعتی‌‌

بهر گبر و مومن و زیبا و زشت ** همچو خورشید و مطر نی چون بهشت‌‌

دید قومی در نظر آراسته ** قوم دیگر منتظر برخاسته‌‌ 2740