ای تو نارسته از این فانی رباط ** تو چه دانی محو و سکر و انبساط

ور بدانی نقلت از اب وز جد است ** پیش تو این نامها چون ابجد است‌‌

ابجد و هوز چه فاش است و پدید ** بر همه طفلان و معنی بس بعید

پس سبو برداشت آن مرد عرب ** در سفر شد می‌‌کشیدش روز و شب‌‌

بر سبو لرزان بد از آفات دهر ** هم کشیدش از بیابان تا به شهر 2730

زن مصلا باز کرده از نیاز ** رب سلم ورد کرده در نماز

که نگه دار آب ما را از خسان ** یا رب آن گوهر بدان دریا رسان‌‌

گر چه شویم آگه است و پر فن است ** لیک گوهر را هزاران دشمن است‌‌

خود چه باشد گوهر آب کوثر است ** قطره‌‌ای زین است کاصل گوهر است‌‌

از دعاهای زن و زاری او ** وز غم مرد و گرانباری او 2735

سالم از دزدان و از آسیب سنگ ** برد تا دار الخلافه بی‌‌درنگ‌‌

دید درگاهی پر از انعامها ** اهل حاجت گستریده دامها

دم به دم هر سوی صاحب حاجتی ** یافته ز آن در عطا و خلعتی‌‌

بهر گبر و مومن و زیبا و زشت ** همچو خورشید و مطر نی چون بهشت‌‌

دید قومی در نظر آراسته ** قوم دیگر منتظر برخاسته‌‌ 2740

خاص و عامه از سلیمان تا به مور ** زنده گشته چون جهان از نفخ صور

اهل صورت در جواهر بافته ** اهل معنی بحر معنی یافته‌‌

آن که بی‌‌همت چه با همت شده ** و آن که با همت چه با نعمت شده‌‌

در بیان آن که چنان که گدا عاشق کرم است و عاشق کریم، کرم کریم هم عاشق گداست اگر گدا را صبر بیش بود کریم بر در او آید و اگر کریم را صبر بیش بود گدا بر در او آید اما صبر گدا کمال گداست و صبر کریم نقصان اوست‌‌

بانگ می‌‌آمد که ای طالب بیا ** جود محتاج گدایان چون گدا

جود می‌‌جوید گدایان و ضعاف ** همچو خوبان کاینه جویند صاف‌‌ 2745

روی خوبان ز آینه زیبا شود ** روی احسان از گدا پیدا شود

پس از این فرمود حق در و الضحی ** بانگ کم زن ای محمد بر گدا

چون گدا آیینه‌‌ی جود است هان ** دم بود بر روی آیینه زیان‌‌

آن یکی جودش گدا آرد پدید ** و آن دگر بخشد گدایان را مزید

پس گدایان آیت جود حق‌‌اند ** و آن که با حقند جود مطلق‌‌اند 2750