این خورد زاید همه بخل و حسد ** و آن خورد زاید همه نور احد

این زمین پاک و ان شوره ست و بد ** این فرشته‌‌ی پاک و ان دیو است و دد

هر دو صورت گر بهم ماند رواست ** آب تلخ و آب شیرین را صفاست‌‌ 275

جز که صاحب ذوق کی شناسد بیاب ** او شناسد آب خوش از شوره آب‌‌

سحر را با معجزه کرده قیاس ** هر دو را بر مکر پندارد اساس‌‌

ساحران موسی از استیزه را ** بر گرفته چون عصای او عصا

زین عصا تا آن عصا فرقی است ژرف ** زین عمل تا آن عمل راهی شگرف‌‌

لعنة الله این عمل را در قفا ** رحمه الله آن عمل را در وفا 280

کافران اندر مری بوزینه طبع ** آفتی آمد درون سینه طبع‌‌

هر چه مردم می‌‌کند بوزینه هم ** آن کند کز مرد بیند دم‌‌به‌‌دم‌‌

او گمان برده که من کژدم چو او ** فرق را کی داند آن استیزه رو

این کند از امر و او بهر ستیز ** بر سر استیزه رویان خاک ریز

آن منافق با موافق در نماز ** از پی استیزه آید نی نیاز 285

در نماز و روزه و حج و زکات ** با منافق مومنان در برد و مات‌‌

مومنان را برد باشد عاقبت ** بر منافق مات اندر آخرت‌‌

گر چه هر دو بر سر یک بازی‌‌اند ** هر دو با هم مروزی و رازی‌‌اند

هر یکی سوی مقام خود رود ** هر یکی بر وفق نام خود رود

مومنش خوانند جانش خوش شود ** ور منافق تیز و پر آتش شود 290

نام او محبوب از ذات وی است ** نام این مبغوض از آفات وی است‌‌

میم و واو و میم و نون تشریف نیست ** لفظ مومن جز پی تعریف نیست‌‌

گر منافق خوانی‌‌اش این نام دون ** همچو کژدم می‌‌خلد در اندرون‌‌

گرنه این نام اشتقاق دوزخ است ** پس چرا در وی مذاق دوزخ است‌‌

زشتی آن نام بد از حرف نیست ** تلخی آن آب بحر از ظرف نیست‌‌ 295

حرف ظرف آمد در او معنی چو آب ** بحر معنی عنده أم الکتاب‌‌

بحر تلخ و بحر شیرین در جهان ** در میانشان برزخ لا یبغیان‌‌