من غریبم از بیابان آمدم ** بر امید لطف سلطان آمدم‌‌

بوی لطف او بیابانها گرفت ** ذره‌‌های ریگ هم جانها گرفت‌‌

تا بدین جا بهر دینار آمدم ** چون رسیدم مست دیدار آمدم‌‌

بهر نان شخصی سوی نانوا دوید ** داد جان چون حسن نانوا را بدید 2785

بهر فرجه شد یکی تا گلستان ** فرجه‌‌ی او شد جمال باغبان‌‌

همچو اعرابی که آب از چه کشید ** آب حیوان از رخ یوسف چشید

رفت موسی کاتش آرد او به دست ** آتشی دید او که از آتش برست‌‌

جست عیسی تا رهد از دشمنان ** بردش آن جستن به چارم آسمان‌‌

دام آدم خوشه‌‌ی گندم شده ** تا وجودش خوشه‌‌ی مردم شده‌‌ 2790

باز آید سوی دام از بهر خور ** ساعد شه یابد و اقبال و فر

طفل شد مکتب پی کسب هنر ** بر امید مرغ با لطف پدر

پس ز مکتب آن یکی صدری شده ** ماهگانه داده و بدری شده‌‌

آمده عباس حرب از بهر کین ** بهر قمع احمد و استیز دین‌‌

گشته دین را تا قیامت پشت و رو ** در خلافت او و فرزندان او 2795

من بر این در طالب چیز آمدم ** صدر گشتم چون به دهلیز آمدم‌‌

آب آوردم به تحفه بهر نان ** بوی نانم برد تا صدر جنان‌‌

نان برون راند آدمی را از بهشت ** نان مرا اندر بهشتی در سرشت‌‌

رستم از آب و ز نان همچون ملک ** بی‌‌غرض گردم بر این در چون فلک‌‌

بی‌‌غرض نبود به گردش در جهان ** غیر جسم و غیر جان عاشقان‌‌ 2800

در بیان آن که عاشق دنیا بر مثال عاشق دیواری است که بر او تاب آفتاب زند و جهد و جهاد نکرد تا فهم کند که آن تاب و رونق از دیوار نیست از قرص آفتاب است در آسمان چهارم لاجرم کلی دل بر دیوار نهاد چون پرتو آفتاب به آفتاب پیوست او محروم ماند ابدا و حیل بينهم و بين ما يشتهون

عاشقان کل نه این عشاق جزو ** ماند از کل آن که شد مشتاق جزو

چون که جزوی عاشق جزوی شود ** زود معشوقش به کل خود رود

ریش گاو بنده‌‌ی غیر آمد او ** غرقه شد کف در ضعیفی در زد او

نیست حاکم تا کند تیمار او ** کار خواجه‌‌ی خود کند یا کار او

مثل عرب إذا زنیت فازن بالحرة و إذا سرقت فاسرق الدرة

فازن بالحرة پی این شد مثل ** فاسرق الدرة بدین شد منتقل‌‌ 2805

بنده سوی خواجه شد او ماند زار ** بوی گل شد سوی گل او ماند خار